Diabelskie nasienie
Dawno w Teatrze Osterwy nie zdarzyło się tak, żeby to tu odbywały się polskie prapremiery. A jeśli miała to być kolejna sztuka Ivo Brešana, autora głośnego "Przedstawienia Hamleta we wsi Głucha Dolna" ze świetną rolą Janusza Gajosa - to można powiedzieć, że panowie Krzysztof Torończyk i Krzysztof Babicki narobili nam smaku na kawał dobrego teatru. Od kilkunastu tygodni widzów kusił znakomity plakat, jakiego bardzo, bardzo dawno w Lublinie nie było. I co?
Jak mawiał mistrz Słonimski, aktorzy dali z siebie wszystko, w pierwszym akcie, dosłownie i w przenośni, "zakrzyczeli" tekst "Diabelskiego nasienia". Pod nieznośną manierą zbędnego krzyku i gestu (przodował Paweł Sanakiewicz), w scenicznym zgiełku i hałasie - na daleki plan zepchnięto przesłanie dramatu, że najgorszy z diabłów to ten, którego pod płaszczykiem piastowanych funkcji, misji i powołań - nosimy w sobie.
Na całe szczęście, w drugim akcie Krzysztof Babicki pozamykał buzie aktorom, a znakomita forma aktorska Henryka Sobiecharta sprawiła, że na lubelskiej scenie dało się oglądać Brešana. To on skontrował nieszczęsny zgiełk pierwszego aktu, dał przedstawieniu oddech i nasycił go nutą ironii. Pomogli mu: Teresa Filarska, Magdalena Sztejman-Lipowska (gdyby więcej w spektaklu takiej swobody i pastiszu), Jerzy Rogalski i Piotr Wysocki.
Jeszcze raz potwierdziła się prawda, że do mówienia o istotnych sprawach współczesnego świata nie trzeba z teatralnej rekwizytorni wyciągać najcięższych armat.
Co dalej? Krzysztof Babicki powinien oczyścić go z niepotrzebnego zgiełku i hałasu, wyrzucić zbędne zagrywki aktorów, może inaczej poprowadzić odtwórczynię głównej roli, Anitę Sokołowską, która z nadmiaru ekspresji traciła wiarygodność. Teatr to nie sitcom, żeby grać ból, wcale nie trzeba zaciskać na scenie zębów.
Teatr Osterwy: Ivo Brešan, "Diabelskie nasienie", Reżyseria: Krzysztof Babicki, scenografia: Paweł Dobrzycki, kostiumy: Barbara Wołosiuk, muzyka: Marek Kuczyński, prapremiera polska: 21 października 2000 r.
