Artykuły

Polskiej reżyserce Mai Kleczewskiej udała się fascynująco niezgłębiona interpretacja "Burzy" Szekspira. Widzowie mają możliwość ku swemu przerażeniu zajrzeć do perwersyjnego, wyjętego spod prawa świata - mówił Alexander Kohlmann w Deutschlandradio Kutur.

Samotna wyspa jako metafora bytu, to u Szekspira, nie tylko w "Burzy", miejsce, w którym lądują ludzie, mający sobie jeszcze coś do wyjaśnienia. Tak więc jak najbardziej trafna jest zamiana wyspy w przedstawieniu "Burzy" w hamburskim Schauspielhaus na podupadły kompleks motelowy na jakimś pustkowiu.

Ciemne, zafajdane korytarze, jasno oświetlony pokój o konstrukcji kontenera i mur ochronny z brzydkimi reflektorami granicznymi - kwatera główna dyktatora wyspy Prospera (Josef Ostendorf) nie zaprasza do dłuższego pobytu. W ogóle Prospero w spektaklu Mai Kleczewskiej nie jest tym mądrym czarodziejem i oczytanym wyspiarskim emerytem, a nawet samym Szekspirem, jako który wciąż jest przedstawiany. Przeciwnie: Prospero, to tłusty, stary, zaniedbany dziad z rozczochranymi włosami, który uciekając z Neapolu pozostawił za sobą również cywilizację.

Królestwo na wyspie z monitoringiem wideo

Teraz jeździ na wózku inwalidzkim po swoim wyspiarskim królestwie z monitoringiem wideo: Prawie wszystko, co widzimy, jest transmitowane na ekranie ponad sceną. Dyktator zgromadził wokół siebie szereg zależnych od niego tubylców, których dręczy, dokładając przy tym wszelkich starań. Jest tu na przykład duch powietrzny Ariel, którego tutaj gra niska Azjatka (Sachiko Hara) w dresie. Na kanapie w kontenerze Prospero wciąż przypomina Arielowi, ile wdzięczności jest mu winna za ratunek. W oryginale kapitan wyspy uwolnił ducha z rozłupanego drzewa, tutaj na myśl przychodzi raczej burdel albo coś jeszcze gorszego.

Za to Ariel jest mu winna bezwarunkowe posłuszeństwo, musi się przytulać do grubego pana domu albo asystować mu przy spryskiwaniu nagiego Kalibana (Michał Czachor) z urządzenia wysokociśnieniowego. To perwersyjny, wyjęty spod prawa świat, nad którym panuje były człowiek cywilizacji - jednocześnie chcący uchronić przed właśnie tym światem swoją blond nastoletnią córkę Mirandę (Lisa Bitter). Żeby nie romansowała z nagim Kalibanem, Ariel ma ją zeswatać z Ferdynandem (Pablo Konrad y Ruopp), synem jego starego wroga, którego Prospero zwabił do hotelu.

Po ludzku wzruszające w tym koszmarze jest, jak ci dwoje na siebie patrzą i jak odkrywają miłość, tutaj raczej pożądanie, na ścianie korytarza hotelowego - dopóki nie przejdzie tamtędy Prospero: jednak już patrzeć, jak nagi Ferdynand rżnie jego córkę, Prospero nie chce.

Kleczewska za sprawą swoich przedstawień stała sie w Polsce gwiazdą

Mai Kleczewskiej w Hamburgu udała się fascynująco niezgłębiona interpretacja wyspiarskiego królestwa Prospera. W Polsce była studentka psychologii jest już gwiazdą za sprawą innych interpretacji Szekspira. Także hamburski debiut zaostrza apetyt na więcej. Nawet jeżeli Kleczewska zaniedbuje karygodnie wrogów patriarchy wyspy: Właściwie z dwóch podstępnych braci, u niej pojawia się tylko jeden Alonso (Michael Weber), z niewielką ilością tekstu, jako mafioso w białym garniturze i czarnych okularach słonecznych.

Nierządne czyny, jakich na nagim Kalibanie godzinami dopuszczają się dwa typowe szekspirowskie klauny Trinculo i Stefano (Kathrin Wehlisch i Anja Lais), zabierają więcej przestrzeni niż mordercze plany wrogów Prospera. Dyktatorowi brakuje przeciwnika. Spektakl nie wykracza poza bardzo logiczny opis jego królestwa na wyspie. W tym przypadku mniej skrótów oznaczałoby więcej, ponieważ konstelacja się zgadza: Kiedy Prospero, któremu sprzykrzyło się w końcu szaleństwo w jego wyspiarskim bunkrze, decyduje się odejść, gaśnie światło. Zostaje tylko neon na końcu korytarza: Exit.