Artykuły

Skoro nasze bogate państwo stać na kilkadziesiąt ogromnych teatrów i kilkaset innych instytucji kultury w całym kraju, dotowanych z budżetu państwa milionami złotych, to jedna, choćby mała scenka gdzieś we wsi Warszawa (aby wszystkim było blisko), nie jest przecie problemem? - pisze tancerz i choreograf Tomasz Bazan na swoim blogu.

Świat poszedł do przodu. Wydaje się nam. Świat nie musi pójść do przodu - on zawsze posuwa się w kierunku. Którym, to już nie nasza sprawa. Na niektóre rzeczy tego świata mamy wpływ. Jeśli mamy go - wykorzystajmy zanim zostanie po nas tylko kilka kodów cyfrowych w serwisach i serwerach, które po jakimś czasie rozłożą się na stos znaków istniejących w bazach google. Czymże spuentować chcę mój poranny wywód pomiędzy kawą, dziećmi a "Teleny" Wilda?

Zacznę zdanie od "otóż", a więc: otóż ostatnio wydarzyło się wiele dobrych rzeczy m. in. (przywołam przykład ze swego podwórka) na festiwalu, którego jestem kuratorem - w skrócie powstało 8 premier ogromnej większości jednych (w mym kuratorskim mniemaniu) z najważniejszych artystów, od lat pracujących na tej polskiej scenie tanecznej. I co dalej? I dalej, drogi czytelniku, - NIC. Muszę cię tylko wyprowadzić z jednego błędu, lapsusu językowego, jak się to teraz w Polsce określa, w który cię wmanewrowałem i należą ci się przeprosiny. Czegoś takiego jak polska scena dla tańca NIE MA, wyłączając balet rządzący się całkowicie swoim kanonem klasycznym i "dwa czy trzy" autorskie teatry zajmujące się ciałem oraz kilka festiwali.

Pomyślisz: "jakże to? niemożliwe! przecież funkcjonuje w tym kraju kilkadziesiąt suto opłacanych teatrów dramatycznych, a sceny tanecznej nie ma???". Ano nie ma i nie zanosi się na to, abyśmy za naszej kariery doczekali takiej konstrukcji. Mowa tutaj oczywiście o choćby jednej, słownie J E D N E J scenie gdzie regularnie prezentowany byłby polski taniec współczesny, gdzie odbywałaby się edukacja, i gdzie polscy tancerze mogliby konfrontować się z publicznością, prezentować swoje prace (jak wspomniane przeze mnie 8 premier, ale i cała reszta prac, często bardzo dobrych, kończących swój żywot na premierze), a corocznie zmieniający się kuratorzy (corocznie aby nie zdążył się zagnieździć tak zwany polski interes stanu), proponujący swoje programy i swój punkt widzenia tworzyli by ciekawy i - wierzę w to mocno - potrzebny wkład w naszą ojczyźnianą kulturę.

Pomyślisz czytelniku, wraz ze mną zagryzając pomarańcz, że sprawa to oczywista i skoro nasze bogate państwo stać na kilkadziesiąt ogromnych teatrów i kilkaset innych instytucji kultury w całym kraju dotowanych z budżetu państwa milionami złotych, to jedna, choćby mała scenka gdzieś we wsi Warszawa (aby wszystkim było blisko) nie jest przecie problemem?

Otóż jest. Odpowiedzi na to dlaczego, czytelniku mój najdroższy, ani sobie ani Tobie, niestety, nie udzielę. Jedyna instytucja, która mogłaby doprowadzić do tegoż wspólnym wysiłkiem z środowiskiem tańca w Polsce czyli Instytut Muzyki i Tańca nie jest tym zainteresowany, a jeśli jest to nie wiem o tym ani ja, ani nikt z tancerzy w Polsce których znam (a znam większość). Nakrzyczysz jednak na mnie przyjacielu i powiesz: "jakże to! kłamstwo!, mamy w Polsce przecie Stary Browar w Poznaniu ze wspaniałą sceną taneczną!" i ja z radością odkrzyknę: "racja! mamy to! to prawda!". Jednak sprostować musimy meander ten: mamy, jednak to prywatna instytucja, która konsekwentnie i brawurowo od lat prowadzi autorski program.

Hallo? Hallo Polsko? trochę wstyd Jeśli jednego człowieka w Polsce stać na to (nawet jeśli jest bogaty), to nie stać Polski (a przecież nasze Państwo jest bogatsze od każdego człowieka poruszającego się po jej kresach) na jedną, poważną swoim programem i pięknem tancerzy scenę dla tańca? Nie programik, nie stypendium, nie grant, ale scena z desek, z murami, garderobą, techniką. Budynek. Dobrze termin ten wyjaśnia Wikipedia.

Chyba nie. Zapraszam na kawę.

***

Na zdjęciu: Tomasz Bazan, "Wyspy", Nowy Teatr w Warszawie