Teatr. "Diabły z Loudun"
Problem wiary i religijności powraca do nas szczególnie natarczywie, ale przecież można znaleźć do takich rozważań bardziej zapładniające intelektualne tematy niż historię o mniszkach opętanych w XVII w. przez szatana. Ale też "Diabły z Loudun" są w gruncie rzeczy opowieścią na zupełnie inny temat. Traktują bowiem o procesie stricte politycznym, jaki wytoczono księdzu Grandier oskarżonemu przez siostrę Joannę. Szatan był tu motywem zastępczym. Wina oskarżonego została udowodniona jeszcze przed rozpoczęciem pracy sądu.
Tak pojmowane "Diabły z Loudun" brzmią całkiem współcześnie i można zrozumieć, dlaczego w 21 lat po prapremierze powrócił do Polski ten dramat o niszczeniu jednostki przez potężną władzę. Na szczęście nie wszystko w dziele Pendereckiego da się sprowadzić do spraw, które dzisiaj najbardziej zaprzątają naszą uwagę Mimo upływu lat "Diabły z Loudun" pozostają przykładem nowoczesnego widowiska teatralnego, bardzo precyzyjnie skonstruowanego, o świetnej dramaturgii, pełnego wewnętrznego napięcia.
Reżyser przedstawienia wykorzystuje walory dzieła, umiejętnie radzi sobie z mnogością scen i sytuacji scenicznych, tworząc wiele efektownych obrazów. Są one tak wysmakowane plastycznie, że aż pozbawione drapieżności. "Diabły z Loudun" mogłyby być wyzwaniem dla teatru operowego. Łódzka inscenizacja jest bardzo przemyślana i momentami perfekcyjnie zrealizowana, ale też stara się za wszelką cenę nie bulwersować. Potraktowano je jak nobliwą klasykę.
Niewątpliwym walorem przedstawienia jest bardzo wysoki poziom artystyczny prezentowany przez wszystkich wykonawców. Od muzyków i chórzystów aż do odtwórców wszystkich ról z Joanną Cortes (siostra Joanna) i Andrzejem Kostrzewskim (ksiądz Grandier) na czele.
