Spektakl okrutnej bajki
W "Folwarku zwierzęcym" Orwella zwierzaki, a konkretnie świnio, budują totalitarny socjalizm. Jeszcze trzy lata temu sztuka taka budziłaby wypieki na twarzy, dziś jest tylko dowcipną powtórka dawno przerobionej lekcji. "Folwark zwierzęcy" jest drapieżny w widzeniu rewolucji - czuje się jednak, że autor nigdy jej w sowieckim wydaniu nie oglądał.
Aby wizyta Teatru im. St. Jaracza z Łodzi mogła w Katowicach dojść do skutku w dniach 9 i 10 czerwca br., potrzebna była na miejscu żywa świnka. W jej szukanie zaangażował się sam naczelny weterynarz Katowic i rzeczywiście znalazł okaz reprezentacyjny, świnka była rasy angielskiej - brązowa, nie za gruba i wykąpana, choć pojawiła się na Scenie zaledwie przez moment; zachowywała się jak najprawdziwsza gwiazda: nie chrząkała, nie wierciła się, posłusznie trwając w narzuconej pozie.
Spektakl reżysera Piotra Cieślaka rozgrywa się w drewninnej stajence, wyposażonej w umowne żłoby, przegrody i drabiny, które pomagają komponować różne plany. Wrota na wprost widowni tworzą przejście lub ekran teatru kukiełkowego, przyspieszającego miejscami akcję sceniczną. Najdowcipniejsze są kostiumy. Za pomocą najniezbędniejszych rekwizytów poprzemieniały ludzi w zwierzątka i określiły ich charakter.
W "Folwarku" mniej jest miejsca na psychologię, którą zastępują dbale zainscenizowane scenki rodzajowe, ruchliwość planów i w ogóle duża dynamika akcji. Można sobie wyobrazić, jak dowcipnie wyglądają świńsko-końskie konferencje, deklaracje polityczne, pogrzeby, bijatyka i chóralne występy.
Pod względem aktorskim było to także przedstawienie bez zarzutu. Czy to dwa knury, psy i koniki, czy to kogut i osioł - wszyscy zdobywali się na pełną indywidualność, uzyskując ją nie tylko poprzez dialog, nie i w kontrolowanym zachowaniu, które upodabnia je do wybranych zwierzaków.
Okrutna bajka, oryginalne przedstawienie.
