Słodko-gorzkie wdowy
"Klan wdów" w reż. Ewy Marcinkówny w Teatrze im. Węgierki w Białymstoku. Pisze AL. W portalu Wrota Podlasia.
15 października w Teatrze Dramatycznym w Białymstoku odbyła się premiera francuskiej sztuki "Klan wdów". W roli głównej wystąpiła Emilia Krakowska. Była to pierwsza premiera w nowym sezonie artystycznym.
"Klan wdów" autorstwa Ginette Beauvais-Garcin i Marie Chevalier, w przekładzie Barbary Grzegorzewskiej, to komedia słodko-gorzka. Róża - w tą rolę wcieliła się Emilia Krakowska, nagle wdowieje. W związku z tą tragedią zbiegają się do jej mieszkania dwie przyjaciółki, które też straciły mężów. W tym momencie zaczyna się akcja sztuki. Poznajemy życiorysy i przejścia przyjaciółek - wdów, które tworzą swego rodzaju klan (jak sam tytuł wskazuje).
Sztuka od samego początku wprowadza w rozbawienie, mimo że rozpoczyna się wiadomością o śmierci męża Róży. Okoliczności śmierci Jakuba (męża Róży) doprowadzają bowiem obie przyjaciółki - wdowy Żanetę i Marcelinę (oraz całą publiczność) do ataku śmiechu. Jakubowi spadł rezerwuar na głowę i żona znalazła go nieżywego w ubikacji ("W jednym ręku miał gazetę, a w drugim łańcuch od spłuczki!").
Oprócz nietypowej śmierci, Jakub - już zza grobu - jeszcze nie raz zaskoczy Różę. Niedługo po pogrzebie ukochanego męża Róża dowiaduje się o jego podwójnym życiu. Spotyka wieloletnią kochankę męża i dowiaduje się o jego dwóch nieślubnych córkach-bliźniaczkach. Okazuje się, że w swoim nieszczęściu nie jest osamotniona. Jedną z przyjaciółek, Marcelinę, także przez wiele lat zdradzał mąż.
Choć śmierć bliskiej osoby i zdrada to problemy poważne i gorzkie zostały ubarwione szczypta niewybrednego humoru i zabawnego usposobienia każdej z trzech wdówek.
Marcelina - żywiołowa, lekko rozwiązła i beztroska wdówka, przez wiele lat zdradzana przez męża, żyje sobie teraz dostatnio z renty po nim. Trwoni pieniądze na zakupy i podróże, znajduje sobie coraz to nowych kochanków, używa życia.
Żaneta - troskliwa przyjaciółka i matka dorosłego syna, którego nazywa "Bobaskiem", doświadczona życiowo, szczera do bólu (cięty język), lubiąca trunki, zajadająca troski i wiecznie się odchudzająca wdówka. Często wspomna nieokrzesanego męża i ich bogate życie erotyczne.
Róża - rozchwiana wewnętrznie, podatna na wpływy przyjaciółek, słuchająca ich sugestii (teza o wylewie męża dla ludzi, podział majątku między nią, a nieślubne dzieci męża), ale również nie stroniąca od dobrej zabawy (oglądania filmów porno, tańce z przyjaciółkami), w okresie żałoby czy "czarnego" humoru - do pomarańczowej sukni nałożyła czarny szal i powiedziała "No, jestem trochę w żałobie". Róża mimo krzywd wyrządzonych przez męża nie może myśleć o nim bez sentymentu, kłóci się z jego córkami o majątek, ale cieszy się z narodzin "wnuka" jednej z nich ("I tak nie będąc matką zostanę babką").
"Klan wdów" to ciepła, zabawna historia trzech, z pozoru nieszczęśliwych, owdowiałych kobiet, które radzą sobie z troskami życia, z brakiem bliskości drugiej osoby, jak najlepiej potrafią. Jedna zakupami i nowymi znajomościami, druga jedzeniem, a trzecia radością z minionych szczęśliwych lat u boku męża, z nikomu nieznanej poezji pisanej dla niej specjalnie przez Jakuba oraz posiadania przyjaciółek.
Sztuka kończy się zaskakującą wiadomością o prawdopodobnie jeszcze jednym nieślubnym dziecku Jakuba, które mieszka w sąsiedztwie, na co Róża reaguje śmiechem komentując: "Trzeba się będzie do tego przyzwyczaić".
Oprócz wspaniałej kreacji trzech wdówek, w które wcieliły się Emilia Krakowska, Danuta Bach i Aleksandra Maj debiutująca na deskach białostockiego teatru, w przedstawieniu ciekawie przedstawione zostały także postacie wyniosłej kochanki Jakuba Mirelii - w tej roli Jolanta Skorochodzka, jej dwóch nieokrzesanych i chciwych córek Joanny (Agnieszka Możejko) i Janiny (Monika Zaborska-Wróblewska) oraz jedynego rodzynka w tym towarzystwie Roberta - syna Żanety i męża Joanny, z którą będzie miał dziecko.
