Artykuły

Witold Jurewicz, który współtworzy najnowszy spektakl kaliskiego teatru pt. "Sinobrody - nadzieja kobiet", ma dwa zadania do wykonania: tworzy choreografię, ruch sceniczny i wciela się w rolę kobiety! Z twórcą, reżyserem i choreografem Teatru Tańca Alter rozmawiamy o tańcu, przebieraniu się w kobiece stroje i teatralnych kompromisach.

Taniec jest dla Pana.....

- Jest formą komunikowania się, a także spo­sobem na życie.

Wiemy, że nie lubi Pan słowa "cho­reograf".

- Jest to słowo mocno nadużywane w śro­dowisku tańca, a także nie kojarzy się tylko z tańcem

Gdzie lub w czym szuka Pan na­tchnienia do pracy?

- To życie daje nam pomysły i z niego czer­pię tematy.

Czy w ruch, jaki Pan tworzy do spek­taklu, uwzględnia Pan propozycje tan­cerzy?

- Zawsze zaczynam od tego, że to tancerz proponuje. Ja tylko znajduję powody. W tym przedstawieniu ruch jest ułożony przeze mnie, ale interpretacja należy do wykonaw­ców.

Jak ocenia Pan sztukę " Sinobrody - nadzieja kobiet" pod względem ruchu? Czy pozwala ona ruchmistrzowi "roz­winąć skrzydła"?

- Konstrukcja scenograficzna jest bardzo wymagająca dla każdego ruchmistrza, dla wykonawców. To wymaga ogromnej pracy, większej niż w dotychczasowych spekta­klach.

W Teatrze Tańca pracuje Pan z ludź­mi, dla których ruch i gest to podstawo­we środki ekspresji. Teatr ciągle pozo­staje sztuką słowa. Jak aktorzy odnaj­dują się w nowych zadaniach rucho­wych?

- Przyswajanie ruchu jest sprawą indywi­dualną. Jedni potrzebują więcej czasu, a inni mniej. Jeśli ruch jest obcy dla motoryki cia­ła wykonawcy, trzeba szukać takiego, który będzie najbardziej odpowiedni.

Jak ocenia Pan sprawność fizyczną kaliskich aktorów?

- Nic jest źle. Najważniejsze, że próbują wykonywać zadania!

Miał Pan jakieś specjalne wymaga­nia w stosunku do stroju tancerzy? Czy Pańskim zdaniem strój bardziej poma­ga, czy przeszkadza tancerzowi, nie tylko w ruchu, ale także w przekazy­waniu emocji?

- Strój musi być odpowiedni. Kostium i cia­ło to jedno. Jeśli tak nie jest, to wtedy rodzi się konflikt.

Po raz pierwszy współpracuje Pan z Norbertem Rakowskim? Mógł Pan so­bie pozwolić na twórczą swobodę?

- Z Norbertem Rakowskim współpracuję po raz pierwszy. Koncepcja teatralna jest jasna. Najwięcej czasu zajmuje nam tworzenie scen, które mogą być zaakceptowane. Spektakl jest tworzony wspólnie.

W przedstawieniu występuje Pan jako kobieta. To dość zaskakujące i zapew­ne karkołomne zadanie. Co skłoniło Pana do zmierzenia się z takim wyzwa­niem?

- Przekonał mnie do tego reżyser przed­stawienia. Zrobiłem to też dla doświadcze­nia zawodowego, żeby sprawdzić jak to jest po drugiej stronie sceny.

Tańczy Pan jako Bożenka Jurewicz. Dlaczego wybrał Pan właśnie to imię?

- Jest to imię, które do mnie nie pasuje.

Życzymy zatem kolejnych teatral­nych wyzwań.

Wywiad przeprowadzili:

Syn - Olgierd, Maciek Czaja

WITOLD JUREWICZ

Absolwent AWF w Poznaniu, nauczy­ciel tańca, wykładowca tańca współcze­snego, pedagog Państwowego Pomatu­ralnego Studiu Kształcenia Animatorów Kultury w Kaliszu; założyciel, kierow­nik artystyczny i choreograf Teatru Tań­ca "Alter", działającego przy Młodzie­żowym Domu Kultury w Kaliszu. Od dwunastu lat sprawuje kierownictwo ar­tystyczne Międzynarodowych Prezen­tacji Współczesnych Form Tanecznych w Kaliszu. Współpracuje z teatrem im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu oraz innymi scenami dramatycznymi.

TEATR TAŃCA "ALTER"

"Alter" powstał w roku 1985 z inicja­tywy nadal kierującego tym zespołem choreografa i reżysera, Witolda Jure­wicza. Jego siedzibą i miejscem pra­cy nad spektaklami jest Młodzieżo­wy Dom Kultury.

Główną bazą twórczości kaliskiej gru­py jest ruch improwizowany. Abstrakcyjność i symbolika przekazu scenicz­nego, ciągłe poszukiwanie nowych form i możliwości ruchu pozwalają z jednej strony na prezentację osobo­wości tancerzy, z drugiej zaś - na spo­tęgowanie ich kreacyjnych zdolności. Teatr Tańca "Alter" nie posługuje się ściśle określoną techniką. Stara się ra­czej ruch formować i budować swój własny, charakterystyczny język sce­nicznej wypowiedzi.