Artykuły

Po kilkuletniej przerwie we­szło znowu do repertuaru war­szawskiego Teatru Wielkiego Mozartowskie arcydzieło - "Uprowadzenie z Seraju", co z pewnością szczerze ucieszy licznych wielbicieli twórczości ge­nialnego kompozytora. Weszło, tym razem na małą scenę Tea­tru, co z uwagi na charakter dzieła jest pomysłem ze wszech miar szczęsśliwym. Weszło oczy­wiście w nowej inscenizacji i od nowa przygotowane muzycz­nie pod batutą szefa Teatru, Roberta Satanowskiego.

I powiedzieć trzeba od razu, iż jest to przedstawienie bar­dzo sympatyczne. Wyśmienita jest oprawa scenograficzna Marka Dobrowolskiego z po­kaźnych rozmiarów pałacem baszy Selima, obracającym się na osi (choć w Sali im. Mły­narskiego nie ma przecież ob­rotowej sceny). Znany już w Polsce włoski reżyser Frank de Quell, doświadczony w swym zawodzie majster, wartko po­prowadził akcję, wplatając w nią szereg szczerze zabawnych pomysłów. Robert Satanowski zaś sprawnie i dynamicznie kie­rował muzyczną stroną spek­taklu (tyle, że z uwagi na akustyczne warunki sali brzmienie orkiestry powinno by może chwilami być bardziej wyciszo­ne). Warto też wspomnieć, iż przywrócono w tym przedsta­wieniu szereg fragmentów ope­ry Mozarta, częstokroć pomija­nych w innych inscenizacjach. Jednakże sukces takiej opery jak "Uprowadzenie z Seraju" w ogromnej mierze zależy od so­listów - śpiewaków. Zaskarbi­ła go Teatrowi Wielkiemu w pierwszym rzędzie Izabella Na­we, z właściwym wyczuciem stylu i świetną wirtuozerią śpiewając arcytrudną partię Konstancji oraz imponujący wspaniałym basem Jerzy Ostapiuk w partii Osmina (choć chciałoby się może, aby postać ta odznaczała się większą "via comica"). Bardzo dobrze wy­padła Grażyna Ciopińska jako Blonda i Krzysztof Szmyt (Belmonte), a i młody Piotr Czaj­kowski dzielnie się spisywał w roli Pedrilla. Na specjalne uznanie zasłużył utalentowany baryton Feliks Gałecki, który musiał zrezygnować z wokal­nych ambicji, przyjmując mó­wioną jedynie - ale ważną - rolę baszy Selima.