Artykuły

Z "Jeźdźcem burzy" sprawa przedstawia się dwojako. Sam pomysł spektaklu jest doskonały: trudno o temat bardziej "musicalowy" od biografii Jima Morrisona. Poetycka twórczość "Króla Jaszczura" stanowi dobrą bazę dla teatru. "Jeździec burzy" Lou Risinga jest więc poetycką wariacją - życiorys idola został tutaj pokazany jako walka artysty z jego demonami: obsesjami i uzależnieniem od narkotyków.

Inną sprawą jest realizacja. Spektakl został pomyślany jako muzyczny show. Mnóstwo tutaj "teatru w teatrze": scen z koncertów The Doors, szalonych imprez w "Fabryce" Andy Warhola, obrazów "klubowych". Pomysł jak najbardziej trafiony, jednak realizacja odbiega od ideału, przy czym zaważyły kwestie techniczne, nie artystyczne. Bo komu, jak komu, ale wykonawcom należy się uznanie: szczególnie Marcinowi Rychcikowi. Jego doskonałe przygotowanie muzyczne, ciekawa barwa głosu sprawiają, że polskie wersje nieśmiertelnych hitów Morrisona rzeczywiście robią wrażenie. Podobnie w przypadku niewielkiej rólki Ewy Lorskiej (Nico).

Ale jako się rzekło: techniczna strona przedstawienia kuleje. Nie tylko dlatego, że mała skądinąd scena teatru Rampa nie nadaje się do produkcji musicalowych i trudno tutaj o prawdziwy rozmach. Najbardziej "boli" widoczna na każdym kroku oszczędność. Czego by nie zrobić, nie osiągnie się iluzji szalejących tłumów, gdy na scenie zaledwie kilka osób. Tancerze dwoją się i troją, a jednak przykre poczucie niedosytu pozostaje. Drażni tandetność kostiumów, niemal zupełny brak dekoracji, chociaż scenograf (Jan Kozikowski) zrobił wszystko, by za pomocą świateł uatrakcyjnić widowisko.

To przykre, gdy materiał na świetny spektakl zmarnowany jest brakiem środków. Przykre, gdy w musicalu - widowisku z definicji "barokowym" - bieda wyziera z każdego kąta. Zamiast wielkiego show mamy ubożuchne przedstawionko.