Warszawa. Teatr tańca w MCKiS
"Opowieść o studni" oraz "Skórki pomarańczy", oba spektakle w reżyserii i choreografii Katarzyny Kryczki, to interesujące widowiska ruchowe, aktorek, które tańczą swój inny kosmos (inoj to prasłowiański inny).
6 czerwca (czwartek) godz. 19.00, Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki, Scena E12/Teatr, ul. Elektoralna 12
"Opowieść o studni" to widowisko ruchowe, charakteryzujące się malarską wrażliwością, rozpisane na trzy aktorki. W ich prostych, ale poetyckich etiudach mieszała się tęsknota za wytchnieniem, za studniąoazą z klaustrofobiczną szarpaniną w studni-więzieniu. Reżyserka, Katarzyna Kryczka, narzuciła spektaklowi dobre tempo, dramaturgia jej choreografii utrzymuje świadków "Opowieści" w skupieniu i pozwala oswoić się z trudnym, nie w pełni określonym światem przedstawienia. Taniec w Inoj nie stara się kopiować osiągnięć znanych teatrów. Nie szuka w ruchu struktur narracyjnych, nie mnoży postmodernistycznych aluzji - stara się wypracować własną formułę.
Tytułowa studnia jest miejscem, do którego podążają spragnieni. Staje się zatem celem i sensem. Dla jednych najważniejsza jest podróż i dotarcie do niej, dla innych spełnieniem jest dopiero jej zawartość. Symboliczna studnia stanowi wyjście do tanecznych rozważań na temat pragnień, oczyszczenia, spełnienia i rozczarowań. To opowieść o spotkaniu samego siebie i innych, o sięganiu w głąb by ujrzeć nowe, nieznane ja. Spektakl odwołuje się do kulturowych ujęć pojęcia studni i tekstów, w których motyw studni odgrywa znamienną rolę.
"Skórki pomarańczy" (na zdjęciu) powstał z inspiracji literackich oraz na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji. Literatura i towarzyszące procesowi tworzenia długie rozmowy dały początek tanecznym obrazom doświadczania odejścia.
Jak niemoc bliskiej osoby wpływa na nas, otoczenie i nasze pytania o rzeczy ostateczne? Czy odchodzenie jest rozpaczą, radością przechodzenia, czy może celebracją chwil jeszcze nieutraconych? W jaki sposób i co, krzyczy ten który pozostaje? Z czym przychodzi do chorego?
