Artykuły

To jestem ja. Od kilkunastu lat podczas kolejnych edycji Bydgoskiego Festiwalu Operowego wychodzę przed kurtynę z rodzajem mówionego felietonu. Przekazuję garść informacji, czasem coś wesołego, kilka słów o twórcach lub wykonawcach, niekiedy odrobinę historycznej retrospektywy. Wszystko to dla wytworzenia klimatu sprzyjającego odbiorowi prezentowanych spektakli. Nigdy nie pouczam, nie agituję, unikam dydaktyki i nachalnych sugestii. Ludzie tego nie lubią - pisze Sławomir Pietras w Agorze.

Rolę tę przejąłem po Andrzeju Matulu, świetnym dziennikarzu, kompetentnym krytyku, utalentowanym mówcy, cenionym przez festiwalową publiczność. Raz zdarzyła mi się niewybaczalna wpadka. Na otwarcie któregoś z poprzednich Festiwali dawano balet nieżyjącego już znanego polskiego kompozytora. Chcąc podkreślić, od jak dawna miałem do czynienia z jego muzyką, opowiedziałem, jak to jego wnuczka w moich czasach gimnazjalnych przyjeżdżała z pieśniami dziadka na koncerty szkolne. A ponieważ śpiewała jak wrona po grypie - ciągnąłem dalej - postanowiłem zostać dyrektorem teatrów operowych, aby położyć kres takim praktykom. Powiedziałem, rozbawiłem widownię, dostałem nawet brawka i zszedłem ze sceny przekonany, że mówiąc prawdę, nie uczyniłem nic złego. Wnuczka kompozytora pewnie dawno już nie żyje - myślałem - jako że koncerty te miały miejsce prawie pół wieku temu. Jakież było moje zdumienie, kiedy w przerwie zakomunikowano mi, że w trzecim rzędzie siedzi skrytykowana śpiewaczka i ze zdumienia ruszyć się nie może. Do dziś nie mogę sobie tego wybaczyć.

Maciej Figas - twórca Festiwalu, budowniczy wspaniałego obiektu Opery Nova nad Brdą, ciągle młody, acz wieloletni dyrektor świetnie prowadzonego teatru operowego w Bydgoszczy - ma corocznie poważny dylemat, jak zaprogramować jedyny w Polsce festiwal operowy o bardzo szerokiej formule i ciągle niewystarczających środkach finansowych. Poza operą obejmuje on repertuar baletowy, sztukę operetkową i musicalową, Operowe Forum Młodych, Forum Krytyki Operowej oraz projekcje wybitnych dzieł utrwalonych na DVD.

Zarówno program XX Bydgoskiego Festiwalu Operowego, jak i jego realizacja dostarczyły wiele satysfakcji i niezapomnianych wrażeń. Zaprezentowano na otwarcie nową produkcję Moniuszkowskiej Halki, którą trzeba będzie zająć się w osobnym felietonie. Zainscenizowany na pokładzie statku pasażerskiego Mozartowski ,,Don Giovanni", przywieziony z Rygi, to przykład produkcji bardziej dla publiczności festiwalowej niż widza bez jakiejkolwiek edukacji teatralnej. Ariadna na Naxos z Krakowa dowiodła, że dobrze zrealizowane przedstawienie (reżyser Waldemar Nurkowski) wspiera urodę muzyki Ryszarda Straussa (mistrzowsko dyrygowana przez Tomasza Tokarczyka). Kreacje wokalne Katarzyny Oleś-Blachy (Zerbinetta) i Tomasza Kuka (Bacchus) na czele świetnie skompletowanej obsady dopełniły miary sukcesu operowych krakowian.

W tym roku formułę festiwalową poszerzono o prezentację zarzueli. Wybrano jej formę historyczną, inscenizując hiszpańską, włoską i francuską muzykę barokową. Madrycka kompania Le Tendre Amour zawładnęła sceną, widownią, a nawet teatralnymi westybulami, bawiąc, śpiewając, grając, tańcząc i uwodząc wszystko, co się rusza, czyli zaskoczoną i zachwyconą publiczność.

Wybitna musicalowa adaptacja ,,Lalki" Prusa w reżyserii Wojciecha Kościelniaka wykonana przez doskonały zespół Teatru Muzycznego w Gdyni to równocześnie testament patronki tego teatru Danuty Baduszkowej, jak i podzwonne niedawno zmarłego, nieodżałowanego dyrektora tej sceny Macieja Korwina. Oby ich praca i dzieło nie poszły w złe ręce.

Miarę poziomu zaprogramowania jubileuszowego Festiwalu dopełniła białoruska realizacja monumentalnej Chowańszczyzny Modesta Musorgskiego, zrealizowana według reguł tradycyjnych i na przyzwoitym poziomie, oraz wieczór baletowy w świetnym wykonaniu Danza Contemporanea de Cuba z Hawany.

Miło być gospodarzem takich wspaniałych wydarzeń festiwalowych, zamiast np. użerać się w tym samym czasie z jakąś wredną osobą w rodzinnej Czeladzi!