Artykuły

Centrum Kultury Zamek w Poznaniu zaprasza 24 i 25 marca na drugą odsłonę programu "#nie jesteś mi obojętny" pt. "#MiędzyPokoleniami", poświęconą aktywności seniorów i dialogowi międzypokoleniowemu. Głównym wydarzeniem programu będzie spektakl "Melancholia i manifestacje" argentyńskiego teatru Loli Arias.

W ramach drugiej odsłony programu zatytułowanej #MiędzyPokoleniami zaprezentujemy spektakl "Melancholia i manifestacje" Loli Arias wraz z towarzyszącym mu zestawem wydarzeń kontekstowych i edukacyjnych - informuje Marcin Maćkiewicz, kurator projektu. - Najważniejszymi tematami będą dla nas aktywność seniorów i dialog międzypokoleniowy. Chcemy rozmawiać o nich zarówno w szerokiej perspektywie społecznej, jak i prywatnej perspektywie relacji rodzinnych.

***

"Melancholia i manifestacje" to dziennik choroby matki opowiedziany ustami najbliższego świadka, ustami własnej córki. Ta poetycka historia łączy w sobie i przeplata wspomnienia z dzieciństwa, inwentarze skradzionych przedmiotów, myśli samobójcze i kroniki protestów politycznych. Na scenie córka, matka i grupa około 75-letnich emerytowanych aktorów rekonstruują obrazy z przeszłości w formie niepokojącej ilustrowanej księgi.

"Ten spektakl powstał w oparciu o dzienniki mojej matki, pamiętnik czterdziestu lat jej depresji, która zaczęła się po moim urodzeniu, po zamachu stanu - mówi Lola Arias w wywiadzie. - Moja mama ma teraz 75 lat. Nie poznałam jej innej, zawsze była w depresji, czasami w lepszej, czasami w gorszej formie, siedziała w łóżku, pod kołdrą. Chciałam stworzyć portret nie tylko matki ale i tej choroby, która w Argentynie pozostaje tabu. Melancholia w tytule miała prowadzić do jej dawnego znaczenia, kiedy była darem poetów i artystów, utożsamiana z twórczością, a nie chorobą. Ta wędrówka wstecz nadawała też kierunek moim poszukiwaniom i pytaniom o początek i przyczynę choroby: czy to ja byłam powodem, czy polityka, czy może zmiany w ciele mojej matki, które zaczęła dostrzegać?

Melancholię już rozumiem. A skąd zderzenie z manifestacją? - pyta Piotr Gruszczyński

Życie to przyniosło. Manifestacja rozsierdzonych staruszków zbiegła się z chorobą matki. Po prostu usłyszała skandujących ludzi za oknem, podczas gdy sama siedziała w łóżku. Mama wykłada literaturę i trochę pisze. Pisze kroniki i napisała taką kronikę manifestacji. "Siedzę w łóżku, słyszę demonstrację i to przeszkadza mi płakać". Pomyślałam, że może demonstracja mogłaby być lekiem dla mojej matki. Okazało się, że melancholia i manifestacja to jakby dwie różne strony kryzysu. To zestawienie bardzo mnie uruchomiło. Pomogło coś pojąć i podnieść rzecz bardzo osobistą do politycznej. Okazało się, że choroba psychiczna jest bardzo polityczna. Choćby przez swoją antysystemowość. Nie pozwala realizować ideałów kapitalizmu. Nie pozwala być wydajnym. A wydajnym być trzeba. Jeśli odpadasz, masz szansę w postaci pigułek: na depresję, na sen, na pobudzenie. Wszyscy je łykamy. Pigułka i jazda. A co robimy z bólem i samotnością, które są skutkami ubocznymi tych wszystkich terapii?"

"To najtrudniejszy projekt jaki do tej pory zrobiłam - dodaje Lola Arias. Niczego nie ułatwia to, że postanowiłam sama zagrać w tym spektaklu. Wystawiłam się, to stało się totalnie autobiograficzne i urazowe. Na końcu pytam: a jeśli depresja jest dziedziczna? To jest pytanie tekstu sztuki, ale strach jest mój prywatny".

***

"Kiedy się urodziłam, jajnik mojej matki wybuchł i krew zalała wszystko wokół: szpitalne łóżko, podłogę, ubrania pielęgniarek. To było w 1976 roku. Wtedy też inna eksplozja wstrząsnęła całym krajem: miał miejsce przewrót wojskowy. Mama i ja przeżyłyśmy oba wybuchy. Parę dni później matka bardzo posmutniała. Poszła do lekarza, który powiedział jej, że ten smutek nazywa się 'depresja' i że jeśli chce wyzdrowieć, powinna brać tabletki. Z biegiem lat mama zaczęła żyć pomiędzy dwiema skrajnościami: najpierw miesiącami nie wychodziła z domu, prawie nic nie jadła i z nikim się nie spotykała, po czym następowały miesiące, kiedy w euforii krążyła po całym mieście, mówiąc o sprawach, o których nikt nie miał odwagi mówić, niczym jakieś radio w kraju, w którym nie ma cenzury" (Lola Arias).

***

Scenariusz i reżyseria: Lola Arias

Choreografia i współpraca reżyserska: Luciana Acua

Aktorzy: Lola Arias, Elvira Onetto, Mario Aitel, Vicente Fiorillo, Ernestina Ruggero, Noelia Sixto

Muzyka: Ulises Conti

Muzyka na żywo: Fernando Pereyra

Dramaturgia i produkcja:Sofia Medici

Wideo: Nele Wohlatz

Opracowanie techniczne i obsługa video: Marcos Medici

Scenografia: Mariana Tirantte

Kostiumy: Sofía Berhaka

Światło: Matías Sendón

Kierownik techniczny i adaptacja świateł: Gustavo Kotik

Produkcja: Wiener Festwochen, HAU Berlin, Centro Cultural General San Martin

Premiera: 13 maja 2012 w ramach festiwalu Wiener Festwochen

Czas trwania: 75 min.

***

Lola Arias (ur. Buenos Aires, 1976) jest pisarką, reżyserką, aktorką i autorką piosenek. Założyła interdyscyplinarny kolektyw artystyczny, z którym tworzy teatr, literaturę, muzykę i projekty artystyczne. Jej produkcje są grą z obszarami, w których nakładają się na siebie rzeczywistość i fikcja. Arias pracuje z aktorami, amatorami, muzykami, tancerzami, dziećmi, niemowlętami i zwierzętami.

W "Striptease" (2007) w centrum sceny znajduje się dziecko, podczas gdy jego rodzice toczą telefoniczny pojedynek. W "El amor es un francotirador" (2007) aktorzy relacjonują prawdziwe i fikcyjne historie miłosne, podczas gdy w tle gra na żywo zespół rockowy. W "Mi vida después" (2009) sześciu aktorów rekonstruuje młodość swoich rodziców w Argentynie lat 70. za pomocą fotografii, listów, kaset i starych ubrań.

Wystawiała swoje sztuki w Niemczech: "Familienbande" (2009) w monachijskim Kammerspiele oraz "That Enemy Within" (2010) na scenie HAU w Berlinie. Jej najnowsza "Melancolía y manifestaciones" (2012) miała premierę podczas Wiener Festwochen.

Wraz z Ulisesem Conti komponuje i gra muzykę; wydała albumy zatytułowane "El amor es un francotirador" (2007) i "Los que no duermen" (2011).

Realizowała także wspólne projekty ze Stefanem Kaegi, w tym: "Chácara Paraíso" (2007) z udziałem brazylijskich policjantów oraz "Airport Kids" (2008), w którym występują globalni nomadzi w wieku od 7 do 13 lat. W latach 2010-12 oboje byli kuratorami festiwalu miejskich interwencji "Ciudades Paralelas" w Berlinie, Buenos Aires, Warszawie, Zurychu i Singapurze.

Jej publikacje obejmują tomiki poezji, sztuki oraz nowele, wśród nich: "Las impúdicas en el paraíso" (2000), "La escuálida familia" (2001), "Poses para dormir" (2005), "Striptease"/"Sueo con revólver"/"El amor es un francotirador" (2007), "Mein leben danach" (2010), "Liebe ist ein Heckenshütze" (2010) i "Los posnucleares" (2011).

Jej teksty przeznaczone dla teatru przetłumaczono na 7 języków. Z kolei spektakle teatralne Loli Arias były wystawiane podczas takich festiwali jak Steirischer Herbst w Grazu; Festival d'Avignon; We are here w Dublinie; Spielart Festival w Monachium; Alkantara Festival w Lizbonie czy Radicals Festival w Barcelonie.

***

program wydarzeń kontekstowych:

11 marca, godz. 18:00 / Hol Główny / wystawa czynna do 25 marca

"Seniorzy w Akcji" - wernisaż instalacji filmowej

13 marca, godz. 18:00 / Scena Nowa

"Świat wraca na scenę. Teatr Loli Arias" - wykład Wojtka Ziemilskiego

13 marca, godz. 19:00 / Scena Nowa

"Moje życie po" - projekcja spektaklu Loli Arias

25 marca, godz. 18:00 / Antresola - księgarnia

#MiędzyPokoleniami - wykład kontekstowy dr hab. Hanny Mamzer oraz dyskusja

w marcu w ramach programu #nie jesteś mi obojętny także:

18-25 marca w godz. 14:00-22:00 / Tuba w Holu Głównym

"This is Exchange" - instalacja Tino Sehgala

18 marca, godz. 18:00 / Antresola - księgarnia

"Tino Sehgal: sztuka rozmowy" - wykład Agnieszki Sural

na wszystkie wydarzenia kontekstowe wstęp wolny

***

#nie jesteś mi obojętny - odsłona 02 #MiędzyPokoleniami

LOLA ARIAS (ARGENTYNA)

SPEKTAKL "MELANCHOLIA I MANIFESTACJE"

24.03.2013 (niedziela), godz. 20.00, Sala Wielka CK ZAMEK

25.03. (poniedziałek) godz. 20.00, Sala Wielka CK ZAMEK

cena biletu: 50 zł (normalny), 30 zł (ulgowy), 20 zł (seniorzy)