"Ostatnie tango w PRL"
Na zakończenie karnawału kielecki Teatr im. S. Żeromskiego zaproponował widzom sztukę lżejszego formatu, utrzymaną w nastroju pogodnym, zabawowym, choć nie pozbawionym momentów refleksyjnych. Tak można króciutko scharakteryzować pełnospektaklowe widowisko muzyczne, nawiązujące do tradycji przeboju, jakim były w swoim czasie "Jabłonie" Agnieszki Osieckiej, a zatytułowane znacząco "Ostatnie tango w PRL". Reżyser B. Nowicki oraz zespół aktorski przedstawił w nim około dwudziestu tzw. piosenek z tekstem, które emitowała radiowa "Trójka". Owe nierzadko gorzkie, zjadliwe, mądre, ale nie zasmucające utwory przeplatane dowcipnymi monologami (świetne listy byłego lokaja Ignaca do swego eks-pana) i scenkami, jak ta parodiująca festiwal żołnierski w Kołobrzegu, budziły u kieleckiej publiczności żywą reakcję, śmiech, częste oklaski, a także zadumę nad czasem, który minął, choć nie bez śladu. Jego reminiscencje pozostały nadal, znacząc naszą psychikę, wpływając na mentalność, czasami "brużdżąc" w życiorysie i szerzej warunkując aktualne przemiany.
Spektakl opracował muzycznie Jerzy Szczyrba, choreografię i ruch sceniczny Conrad Drzewiecki, zaś scenografie Teresa Darocha. Znane i mniej znane piosenki kabaretowe min. autorstwa W. Bellona, K. Daukszewicza, J. Kaczmarskiego, J. Kofty, W. Młynarskiego, J. Pietrzaka wykonał z wdziękiem odmłodzony przez nowego dyrektora teatru Wojciecha, Boratyńskiego zespół aktorski, który śpiewał, tańczył, rozmawiał na tle wysokiego płotu a napisem "remont". Ów prawdziwy wieczór wspomnień prowadził Edward Kusztal, przywołując np. aforyzmy Gabriela Lauba, cieszącego się popularnością na Zachodzie pisarza i satyryka, urodzonego w ... podkrakowskiej Bochni
Słowem była to dobra zabawa na niezłym poziomie, za co należą się słowa uznania dla wszystkich, którzy do "Ostatniego tanga w PRL" przyłożyli rękę.
