Miłosny sekret
Najnowsza premiera pokazuje, jak w prosty, ale niestereotypowy sposób można mówić o problemach dyskryminacji i wykluczenia - o spektaklu "Kopciuszek" w reż. Konrada Dworakowskiego w Teatrze Pinokio w Łodzi pisze Katarzyna Skręt z Nowej Siły Krytycznej.
"Kopciuszek" łódzkiego Teatru Pinokio rozprawia się ze stereotypowymi odczytaniami baśni braci Grimm. Pomaga w tym wspaniała, funkcjonalna scenografia Klaudii Gaugier oraz wykorzystanie lalek jej autorstwa.
Konrad Dworakowski nie rezygnuje z linearnego przebiegu klasycznego pierwowzoru, jednak zatrzymuje wzrok widza na niesprawiedliwości, która spotyka tytułową bohaterkę. Kopciuszek różni się od swoich literackich i filmowych poprzedniczek. Dyskryminowana przez przyrodnie siostry (Marcjannę i Wioletkę) oraz Macochę, dziewczyna nie wypowiada żadnego słowa w swojej obronie. Właśnie dlatego jest uważana za inną, wszyscy pogardzają nią, a nawet zaczynają się jej obawiać - szczególnie, gdy Kopciuszek traci kontakt z rzeczywistością, wpatruje się w skupieniu przed siebie lub zwraca wzrok w stronę jednej z sióstr. Opresja, jaką wyczuwają siostry w tym geście, podkreślana jest przez niepokojącą muzykę.
Dziewczyna z widoczną dezaprobatą wykonuje polecenia Macochy, ale nie komentuje jej lekceważących uwag. Odzywa się dopiero pod koniec pierwszej części, tłumacząc, że woli udawać głupią i milczeć. Natomiast Marcjanna i Wioletka zachowują się jak rozkapryszone dziewczynki, które pod maską dziecka skrywają podłość i okrucieństwo. Książę, zamiast być dostojnym i spokojnym młodzieńcem, z ogromną werwą i humorem wygłasza swoje kwestie. Na balu wyznaje miłość Kopciuszkowi, ale ona z powagą odpowiada, że nie może jej kochać, bo tak naprawdę jej nie zna.
Spektakl ma w sobie wiele momentów humorystycznych, jak scena, w której siostry tańczą na balu z księciem (jedna ciągle je, a druga pije rozweselające trunki) lub kiedy Macocha odcina im palce i piętę, aby pantofelek pasował na ich stopy (co z jednej strony jest makabryczne). Zabawna (choć także okrutna) jest sekwencja przerzucania przez siostry nad głową Kopciuszka jej ukochanej lalki. Komiczny wydźwięk zaznaczono szybką muzyką akordeonu.
Scenografia i kostiumy projektu Klaudii Gaugier podkreślają magiczność tego spektaklu. Akcja toczy się w wielkiej szafie, która pełni funkcję pokoju sióstr, pałacowych schodów, sceny muzycznej. To także miejsce metamorfozy Kopciuszka, kiedy Dobra Wróżka w milczeniu podaje jej rękę, aby ta mogła zmienić swoje dotychczasowe życie.
W spektaklu wykorzystano także lalki Gaugier. Nie można mówić tutaj o klasycznej animacji, ponieważ nie są przystosowane do warunków scenicznych (są to lalki artystyczne, kolekcjonerskie). Ich siła tkwi jednak w twarzy i oczach, które wyglądają jak żywe. Te lalki mają w sobie duszę, a kiedy się im przygląda, ma się wrażenie, że one odwzajemniają spojrzenie. W "Kopciuszku" wykorzystano je jako zabawki, towarzyszące przyrodnim siostrom i dziewczynie. Każda z nich nosi imię właścicielki, co wskazuje na reprezentację postaci w dwóch planach (lalkowym i żywym).
Najnowsza premiera w Teatrze Pinokio pokazuje, jak w prosty, ale niestereotypowy sposób można mówić o problemach dyskryminacji i wykluczenia. Jednak Dworakowski nie zapomina o magii tej baśni i o optymistycznym zakończeniu. Finałowa piosenka zaśpiewana w estetyce gospel mówi o tym, jak bardzo pragniemy miłości i kochamy życie. Ta magia pojawia się również w muzyce autorstwa Piotra Nazaruka. "Kopciuszkowi" niesamowitości dodają także lalki Klaudii Gaugier, których wystawę pod tytułem "Lararium" można oglądać we foyer teatru. Odświeżona interpretacja, plastyczne kostiumy oraz porywająca muzyka zyskały aprobatę widzów. Komiczne sceny z udziałem sióstr i księcia bawiły zarówno młodszą, jak i starszą widownię. "Kopciuszek" w reżyserii Konrada Dworakowskiego to pozycja godna polecenia każdemu, kto chce odczytać starą baśń na nowo.
