["Pożegnanie"]
Teatr Polski w Poznaniu: POŻEGNANIE Wilama Horzycy, Reżyseria, aranżacja przestrzeni, opracowanie muzyczne: Michał Znaniecki, kostiumy: Ewa Strebejko. Premiera 19 IX 1998.
Pożegnanie już przed 40 laty wydało się Konstantemu Puzynie sztuką mocno "różną od całej naszej współczesnej dramaturgii". Dziś wrażenie jej dziewiętnastowieczności jest jeszcze silniejsze. Anna Gottlieb, niegdyś śpiewaczka występująca w Mozartowskich operach, w przedśmiertnej wizji przeżywa ponownie dawną wielką miłość do Mozarta, przemienioną już w dobrze jej znane takty "Czarodziejskiego fletu", w których odgaduje tajemnicę miłości i śmierci. Mozart ujrzany w finale tej wizji podaje jej czerwoną różę: znajdą ją obok ciała śpiewaczki jej młodzi przyjaciele. Horzyca dał sztuce podtytuł "Rzecz o "Czarodziejskim flecie" W.A. Mozarta" i to wskazanie kieruje naszą uwagę, ponad nieco sentymentalnym wątkiem osobistym bohaterki, na wypowiedź artysty, na dzieło. Ukryta w jego na pozór anachronicznym kształcie wiedza Horzycy o świecie i teatrze nie w pełni zdołała zabłysnąć w poznańskim przedstawieniu, choć tworzy sprzyjającą temu ramę zamysł inscenizacyjny Michała Znanieckiego i dobre aktorstwo Ireny Grzonki (Anna). "Pożegnanie" ściślej skoordynowane wokalnie, dopracowane reżysersko może być spektaklem, dla którego warto pójść do Teatru Polskiego.
