Klasyczne "Tango"
Rok 1990 to w naszej kulturze bez wątpienia rok Sławomira Mrożka. Nie tylko dlatego, że w czerwcu pisarz będzie obchodził hucznie 60. urodziny (o szczegółowym programie mrożkowskiego festiwalu napiszę już wkrótce), ale rzeczywiście ten rok obfituje w premiery autora "Emigrantów". Najbardziej konsekwentnym realizatorem Mrożka na polskich scenach jest Kazimierz Dejmek, jego dziełem było wiele polskich prapremier i trudno sobie wyobrazić, żeby w tak gorącym okresie dyrektor Teatru Polskiego nie wystawił czegoś mistrza groteski i absurdu.
Wybór Dejmka padł na "Tango", co jest chyba dość zrozumiałe. To bodaj najbardziej znana i najczęściej wysławiana sztuka; pierwsza, jaką napisał na emigracji, a tym samym mająca dystans do polskiej rzeczywistości. Krytycy uważają, iż jest to pierwszy dramat Mrożka mający przemyślaną konstrukcję, wyraźnie zarysowane postaci, których działania nie da się przewidzieć. Na tym tle wcześniejsze jednoaktówki jawią się tylko jako rozbudowane skecze.
""Tango" opowiada o rodzinie! - wyrokuje prof. Jan Błoński. - Oto ojciec, matka, trochę znudzeni i nielojalni, ale w gruncie rzeczy przywiązani do swej przeszłości... i przyszłości. Oto babka i wuj, przedstawiciele praszczurów. Oto syn i jego narzeczona, dzięki którym powstanie nowa rodzina! (...) W rodzinie Mrożka zobaczyć wolno artystyczne środowisko, społeczeństwo, Polskę, cały świat".
Co zobaczył Dejmek? Wydaje się, że przede wszystkim dramat już na swój sposób klasyczny, a więc mający sam w sobie wielkie wartości, które nie wymagają doraźnego sztafażu i efektownej obudowy, Dejmek wystawia "Tango" tak, jak chce tego Mrożek. Tu nie potrzeba nikomu przypinać takiego czy innego znaczka. Zawsze będą na świecie tacy, którzy tworzą idee i przegrywają, i tacy, którzy potrafią na tym skorzystać i wygrać.
Do tego klasycznego "Tanga" Kazimierz Dejmek zaprosił równie klasycznych i sprawdzonych aktorów - Damiana Damięckiego, Kalinę Jędrusik, Ninę Andrycz, Jana Matyjaszkiewicza, Zdzisława Mrożewskiego.
