Artykuły

Nasiedle - wieś w wojewódzkie opolskim, w powiecie głubczyckim, blisko granicy polsko-niemieckiej - liczy około 400 mieszkańców. To jedyny raz na całej naszej trasie, kiedy gramy w szkole w niedzielę. Gdy robimy montaż, w pustych korytarzach wyraźnie słychać nasze kroki. Nigdzie nie ma dzieci - pierwsze przychodzą jakieś dwie godziny przed spektaklem - relacjonuje Justyna Czarnota.

Zanim dotrzemy do szkoły, zatrzymujemy się w sąsiedniej miejscowości na szybkie zakupy w Biedronce. W pewnym momencie gaśnie światło. Oczywiście w szkole też światła nie ma. A warsztaty zaczynają się dopiero o 17! I co? Przy świecach?! Seweryn - współpracujący z nami w trasie opolskiej techniczny - przypomina reklamę, w której ojciec organizuje córce imprezę, ale ponieważ wysiada prąd, musi użyć swojego super samochodu, by zapewnić gościom światło i muzykę. "W razie czego poświecimy" - zapewnia kierowca Jan ze śmiechem. Na szczęście, wszystko wraca do normy na początku spektaklu (akurat na scenie, w której trzeba włączyć metronom). Ale podczas warsztatów sytuacja się powtarza. Ciemności zapadają akurat w momencie mojej opowieści o reakcjach dzieci z innych szkół na nasz spektakl. Pani dyrektor wyskakuje po świece. Nauczycielki wyciągają komórki, rozświetlają odrobinę przestrzeń. I nagle słyszę głos: "Czekajcie dziewczyny, cicho. To było ciekawe, słuchajmy. Niech pani mówi - co dalej". Tryumf! Tryumf prawdziwy. Dormanowska myśl nawet przez ciemności przebija się!

Wydarza się rzecz niezwykła - okazuje się, że dwójka dzieci, która była na pierwszym pokazie, chce zobaczyć spektakl raz jeszcze. I zostają! I tym razem zmieniają grupy - Maciek z niebieściaka staje się żółciakiem, a Karolinka odwrotnie - z grupy żółtej przechodzą do niebieskiej. Mówią, że jest super. I właśnie o to chodzi!