Biała premiera
"Halka" w reż. Marka Weiss-Grzesińskiego w Operze Śląskiej w Bytomiu. Pisze (AM) w Raporcie.
On - niegodziwiec, porzuca Ją - prostą, kochającą go do obłędu dziewczynę. Porzuca dla innej, bogatej, zostawiając Halkę z dzieckiem - owocem miłosnych uniesień. Fabuła stara jak świat, a mimo to opowieści o zdradzonej miłości, zakończonej tragedią, fascynują w książkach, filmach, teatrze, operze. Po prostu lubimy się wzruszać czyjąś niedolą, zatem nic dziwnego, że napisana przez Włodzimierza Wolskiego historia zubożałego szlachcica Janusza, górala Jontka i Halki, dziewczyny z ludu, stała się librettem narodowego dzieła operowego, skomponowanego przez Stanisława Moniuszkę. Tym razem wystawiono je z okazji 60-le-cia Opery Śląskiej w Bytomiu.
"Halką" zainaugurowano 14 czerwca 1945 r. działalność operową na Śląsku, a było to na scenie Teatru Wyspiańskiego w Katowicach. Stało się u nas jubileuszową tradycją wystawianie tego narodowego, rzewnego dzieła, bo gdy prześledzimy historię, to uświetniało 10., 20., 30., 45. i 50. rocznicę. "Halka" jest za każdym razem inna, choć ta sama, za każdym razem stając się artystycznym sukcesem.
Tym razem z inną uniwersalną scenografią - bez smreczków, i bez nachalnej góralszczyzny, która w wielu wystawieniach była solą w oku krytyków.
Dekoracja Borysa Kudlicki i Marcelego Sławińskiego jest prosta, może nawet za prosta, bardzo alegoryczna, ale stworzyła wymiar uniwersalności tej śpiewanej historii kochanków. Białe pomieszczenie, biały stół biesiadny, a na nim białe "potrawy" z gipsu, zaś za stołem barwny obraz gości.
Niebanalna wyobraźnia reżyserska Marka Weiss-Grzesińskiego nadała przedstawieniu kształt nowy, absolutnie świeży.
Rewelacją spektaklu był młodziutki balet, choreograficznie opracowany przez Isadorę Weiss, zaś kostiumy Marii Balcerek akcentowały narodowy charakter dzieła. Przednią grę aktorską i śpiew solistów dopełnił znakomity chór, prowadzony przez Annę Tarnowską. Całość z pasją muzycznie kreował Tadeusz Serafin - dyrektor Opery Śląskiej. Nic zatem dziwnego, że wszystkie przedstawienia premierowe kończyły się owacją publiczności na stojąco.
