Śmiech na sali
Więc znowu wieczór śmiechu w Teatrze Buffo. Po długiej przerwie, gdyż każdy z programów cieszy się wielotygodniowym, powodzeniem.
Tym razem na plan pierwszy wysunęły się przede wszystkim dwie aktorki: Irena Kwiatkowska i Stefcia, ach przepraszam, Stefania Górska.
Irenę Kwiatkowską z radością witamy znowu na scenie satyrycznej, dla której się jak gdyby urodziła. Ukazuje się w tym programie dwukrotnie. Znakomity monolog Gozdawy i Stępnia "Kobieta sama" wzbogaca o taką ilość wspaniale podpatrzonych obserwacji i zabawnych "tricków", że publiczność płacze ze śmiechu. Po raz drugi widzimy ją w skeczu zbiorowym "Wrzaski o brzasku" pióra Marianowicza, Minkiewicza i Osęki, gdzie jako idąca z duchem czasu mama daje okazję autorom do ostrej krytyki dzisiejszych obyczajów i snobizmu antypowieści, antysztuk teatralnych, a także okazję do ukazania we własnej osobie stróża obyczajów expressowego Jotema (świetnie go "robi" Gołębiowski).
Kwiatkowska to uosobienie śmiechu, który wyobraża każdym gestem i każdym skrzywieniem ust i dlatego dobrze że ujrzeliśmy ją w tym satyrycznym programie.
A Górska? W jakiejże świetnej pokazała nam się formie, zarówno jako zazdrosna żona w monologu "Paciorkowska" jak i w parodii telewizyjnego występu Kaliny Jędrusik "We łzach go czekam i trwodze". Cały zresztą program telewizyjny, w którym brali poza Górską udział Krukowski, Jonkajtys, Barski, Szpądrowska, Dymsza, Machowski, Belczyńska, Grossówna i Halmirska był tak trafną parodią, że mieliśmy wrażenie, iż naprawdę siedzimy przed telewizorem.
Górska była też wiernym odbiciem naszych biurokratycznych urzędniczek, w zabawnym skeczu "Pokąsany", w którym grał też bardzo śmieszny Barski.
Po Kwiatkowskiej i Górskiej należy od razu wymienić pyszny wprost "Calypso-Ensemble", w którym pod przewodnictwem kapitalnego Dymszy, Jonkajtys, Machowski i Żórawski prezentowali tekst i muzykę Gozdawy i Stępnia w parodii śpiewaczego kwartetu. Zarówno komentarz, jak sama treść pieśni budziły wybuchy śmiechu na sali. Każdy z czterech śpiewaków reprezentował inny typ artysty, wszyscy byli szczerze zabawni.
Nie wszystkie numery były oczywiście jednakowo udane. W piosence "Pomogą nam neony" (Bianusza muzyka Rembowskiego) dobra była tylko pointa, w dialogu "Czekając na tatę", parodii Godota, odbywającej się w beczce także dopiero pointa wyzwalała śmiech na sali. "Na trzeźwo" monolog wypowiedziany przez Tadeusza Olszę z właściwym mu jakimś wewnętrznym zamyśleniem, nie miał nawet pointy udanej. Lepszy był drugi monolog zagrany przez Olszę "Człowiek z karabinem" (Gozdawa i Stępień) ale także nie wyzyskiwał wszystkich możliwości komicznych tego świetnego aktora. Także Dymszy i Krukowskiego było nam w tym programie za mało.
Lot w Kosmos pokwitowano jedną migawką Lengrena "Hen ku", która znowu zagrała tylko pointą.
Także migawką był "Pożar" (Osęki) podany zabawnie przez Krukowskiego jako poszukiwacza protekcji. Krukowski śpiewał też piosenkę "I to wszystko za moje pieniądze" (Gozdawy i Stępnia) zabawną, ale trochę niesprawiedliwą w chwili, gdy polskie filmy zaczynają nam przynosić sławę i dochody.
Świetnym popisem charakterystycznym S. Żórawskiego była "Ballada pruska". Wykonanie jej świadczy o talencie młodego aktora, któremu należałby się szerszy oddech na scenie teatralnej.
Stronę śpiewaczą reprezentowały trzy artystki: Pellegrini bardzo przyjemna zwłaszcza w poetycznej "Balladzie o Murzynku" (tekst Krukowskiego). Korsakówna śliczna i pełna poezji, zarówno w sylwetce, jak w uśmiechu i głosie w "Muzyku" (Korczakowski, muz. Rembowski), wreszcie Szpadrowska, która jakoś mniej nas "wzięła" wykonując "Piosenkę z dawnych lat" (Broka z muz. Markiewicza).
W sumie program przyjemny, wesoły i na zespołowy finał "A my nic, tylko gramy", możemy śmiało odpowiedzieć "Grajcie tak dalej!".
