[Dotarł na polską scenę...]
[brak daty, brak źródła]
Dotarł na polską scenę [brak części tekstu] bestseller teatralny lat siedemdziesiątych. Od głośnej prapremiery londyńskiej (1973) sztuka Petera Shaffera pt. "Equus" przewędrowała przez sceny świata, nakręcono nawet film na jej podstawie z samym Richardem Burtonem. Polscy widzowie znają "Czarną komedię", świetną farsę Shaffera. "Equus" natomiast jest sztuką, która podejmuje modny na Zachodzie temat psychiki człowieka i psychiatrii. Rzecz dzieje się w szpitalu psychiatrycznym; nb. zaczyna on obecnie pełnić w sztukach nieomal taką rolę jak salon w XIX-wiecznej dramaturgii. Jest to efektowne i bardzo sprawnie warsztatowo opowiedziana historia siedemnastoletniego chłopca. Oślepił on konie w stanie szału - zapamiętania, po nieudanej inicjacji erotycznej. Spaczoną osobowość chłopca, nadwrażliwego, przeżywającego uniesienia religijne, utożsamiane z miłością do konia-bóstwa, usiłuje leczyć lekarz-psychiatra, równie bezradny wobec własnych cierpień. Wątpiący, czy pozbawiony kompleksu winy chłopiec rozpocznie życie szczęśliwe. A więc przeciętne, bez namiętności i wielkich napięć psychicznych.
Henryk Tomaszewski reżyserując "Equusa" odwołał się do pantomimicznych doświadczeń. Sztukę Shaffera umieścił pomiędzy sceniczną umownością i realizmem, co osłabiło jej warstwę psychoanalityczną, którą trzeba zagrać znakomicie, by rzecz cała nie ześlizgnęła się w ckliwy banał. W roli psychiatry nie najlepiej chyba czuł się Igor Przegrodzki, nazbyt retorycznie podający swoje kwestie, a Bogdan Koca nie zawsze potrafił przekonać, że jest trudnym pacjentem. Niełatwo bowiem zagrać i wyreżyserować utwór, który wymaga dużych umiejętności w demonstrowaniu przekonujących stanów napięć psychicznych, momentów całkowitego obnażania się wobec drugiego człowieka itd.
"Equus" jest na pewno pozycją w polskim repertuarze odosobnioną. Przy okazji warto byłoby zwrócić baczniejszą uwagę na tego typu problematykę. I sięgnąć po tematy z naszej rzeczywistości, jakże często palące, o których się tu i ówdzie pisze, dyskutuje, lecz wciąż nie mogą one dotrzeć na scenę.
