Niezbyt magiczna "Magia obłoków"
"Magia obłoków" w reż. Adama Opatowicza w Teatrze Polskim w Szczecinie. Pisze Ewa Podgajna w Gazecie Wyborczej - Szczecin.
Młodzi twórcy nowego spektaklu Teatru Polskiego nie przekonują widza, że odnaleźli się w piosenkach Grechuty, Zauchy i Pawluśkiewicza.
Teatr Polski regularnie dostarcza premier spektakli muzycznych z piosenkami, które "odkurza" dla naszej pamięci. Najnowsza zasadza się na poetyckich tekstach (m.in. Tadeusza Nowaka, Tadeusza Śliwiaka, Leszka Andrzeja Moczulskiego), które z muzyką Marka Grechuty i Jana Kantego Pawluśkiewicza śpiewał tenże Grechuta, ale też Andrzej Zaucha, kiedy byli związani z działalnością zespołu Anawa. Koncept reżysera "Magii obłoków" każe nam w pędzie zatrzymać się i, wsłuchując się wpiosenki, spojrzeć na życie z perspektywy kosmosu, wszechświata. Reżyser Adam Opatowicz próbuje też pokazać, że międzypokoleniowe różnice we wrażliwości na te zapominane utwory są do zasypania Przy "Magii obłoków" współpracuje więc głównie z młodymi ludźmi. Za rachitycznie zarysowaną linię dramaturgiczną, która łączy poszczególne piosenki, odpowie-dzialnyjest Adam Zieliński (raper Łona), który wjednym z popełnionych na potrzeby spektaklu tekstów-sklejaczy nie waha się sięgnąć po przekleństwa z ulicy.
"Magię obłoków" śpiewają też przede wszystkim aktorzy z młodszej części zespołu Teatru Polskiego. Występują we współczesnych strojach, na tle monochromatycznych wizualizacji, które zmieniają się na zawieszonym w tle telebimie.
Ale nie umieją przekonać publiczności, że odnaleźli się w tych piosenkach o sensie istnienia, że są one głosem także ich pokolenia.
Zatopieni w ciemnościach, które panują na scenie, zlewają się wjakąś szarą masę (czasami zdynamizowaną choreografią), popadając w ten sam monotonny schemat liryczny.
A tytułowa "magia" naprawdę spływa na scenę tylko wtedy, kiedy piosenkę "Krajobraz z wilgą i ludzie" z repertuaru Grechuty z prostotą i prawdą wyrazu śpiewa prawdziwy poeta piosenki zaproszony do gry w spektaklu - Szymon Zychowicz.
