Narodowe rozbieganie
W tym numerze powinna znaleźć się recenzja lub przynajmniej nota ze "Ślubu" w Narodowym. Niestety, miałem nieszczęście wyjechać na weekend z Warszawy. Zadzwoniłem do kasy prosząc o miejsce na którymś ze zwykłych spektakli i dowiedziałem się, że natychmiast po premierze tytuł znika z afisza na blisko miesiąc. Będę mógł go obejrzeć dopiero pod koniec kwietnia.
Spektakl, niezależnie od prób, dojrzewa ostatecznie w spotkaniu z publicznością. Odstawienie go od grania chwilę po premierze grozi śmiercią lub kalectwem; wie o tym każde dziecko, cóż dopiero dyrektor Narodowego. Czemu więc podjął tę decyzję? Domyślić się łatwo, patrząc na afisz i wiedząc, ile wypisane tam gwiazdy mają zobowiązań: filmów, telewizji, gościnnych występów, koncertów piosenki aktorskiej. Gdy dobiegała końca odbudowa gmachu, w prasowych dyskusjach padały wielkie słowa o specjalnych powinnościach, o polskim odpowiedniku Comédie Française, etc. Mało kto stawiał jednak pytanie, czy nasz świat teatralny stać na narodową scenę, na skupioną służbę, na odstawienie zajęć ubocznych, na spokojną i głęboką studyjną pracę, mającą w sobie więcej z "klasztornej" Reduty Osterwy, niż z pospiesznego chwytania dziesięciu srok za ogon. Oto odpowiedź. Jeśli ktoś liczył, że samo powieszenie zobowiązującego szyldu nad drzwiami przymusi rozbieganych aktorów do pokory, winien, widząc "Ślub" wciskany na afisz trzy razy w miesiącu, wyzbyć się złudzeń.
Może więc umówmy się trzeźwo, że przy placu Teatralnym pod wodzą Jerzego Grzegorzewskiego działa po prostu jedna z kilkudziesięciu polskich scen. Ambitna i niezwykła, acz gdy idzie o misje specjalne, również bezsilna jak cała reszta. Jak ją zwał, tak ją zwał. Scenę Narodową założy może kiedyś ktoś na uboczu, w jakiejś piwnicy. I przywitają go drwinami - tymi samymi, które witały niegdyś Osterwę.
