Artykuły

Dokonaniom naszych teatrów operowych spoza stolicy, Łodzi i Poznania towarzyszy na ogół niewielki rozgłos. A przecież sce­ny operowe Gdańska, Bytomia, Krakowa, Wrocławia, działające w znacznie trudniejszych wa­runkach, czynią wiele dla upo­wszechniania tej sztuki i nie­rzadko dostarczają publiczności głębokich przeżyć. Tym bardziej cieszy każda ich udana premie­ra. Taką jest inscenizacja "Mak­beta" Verdiego w Operze Bałty­ckiej. Nie posiadając sceny obro­towej, podjęto się tu zadania nie­mal karkołomnego - jak np. płynnie przenosić akcję dzieła rozgrywającą się na wielu pla­nach. Libretto tej młodzieńczej opery Verdiego ma sporo man­kamentów, dlatego dawniej rzadko była wystawiana. Przeży­wa jednak "Makbet" renesans od czasu inscenizacji Viscontiego w Metropolitan Opera przed kilkunastu laty. W ubiegłym se­zonie był także na afiszu teatrów operowych Paryża, Monachium i Teatru Wielkiego w Warszawie, gdzie jest nadal grany.

Inwencja i talent scenografa Mariana Kołodzieja przezwycię­żyły w Gdańsku trudności, po­wstała scenografia fascynująca malarsko, świetnie wykorzystu­jąca stałe elementy (olbrzymie makiety rycerzy średniowiecz­nych, tarcze, zbroje, miecze itp.). Nie tylko jednak scenografia, choć najłatwiej dostrzegalna, jest istotną wartością gdańskie­go spektaklu. O powodzeniu za­decydowała także strona mu­zyczna (dyr. Janusz Przybylski), na ogół sprawna reżyseria (Fin Kari Vilenius) oraz wokalne wa­lory wykonawcy partii tytuło­wej, Floriana Skulskiego. Ten wybitny baryton daje popis mi­strzowskiego śpiewu, nieskazi­telnej dykcji, ekspresji, cyzeluje każdy dźwięk. Również Barbara Sanejko (Lady Makbet), nabie­rająca ze sceny na scenę więk­szej swobody, a także Kazimierz Sergiel jako Banco to wokalne filary przedstawienia.