Rzecz o złej, okrutnej i niemożliwej miłości
"Blackbird" w reż. Konrada Dulkowskiego w Teatrze TrzyRzecze w Białymstoku. Pisze (uk) w Gazecie Współczesnej.
Spektakl "Blackbird" wg dramatu Davida Harrower'a w reżyserii Konrada Dulkowskiego należy do kategorii wydarzeń, które na długo zapadają w pamięć. To rzecz która boli, porusza i pozostawia widza z plątaniną myśli.
Na scenie dwójka bohaterów: Una i Ray. Łączy ich tajemnica z przeszłości. Poznajemy ich, kiedy spotykają się po kilkunastu latach przerwy. Ostatni raz widzieli się, kiedy kobieta była jeszcze bardzo młoda. I właśnie wtedy wydarzyło się coś, co zaważyło na ich życiu. Uciekli razem z miasteczka, w którym się poznali. W pokoju motelowym skonsumowali swój związek. Nie byłoby w tym może nic dziwnego, gdyby nie fakt, że Una miała wtedy 12 lat, a Ray... 30. Teraz, po latach, odnalazła Ray'a i próbuje sobie odpowiedzieć na pytanie, czy naprawdę ją kochał, czy może był zwykłym pedofilem, który wykorzystał jej młode ciało.
W rolę kobiecą wciela się młodziutka Dagmara Bąk, a na scenie towarzyszy jej doświadczony Tomasz Sobczak. I to właśnie on jest bardziej wyrazisty. Od samego początku przykuwa uwagę widza. Potrafi go omamić do tego stopnia, że widz zaczyna mu nieco współczuć, wierzyć w jego wersję wydarzeń. A - jak się okazuje - nie powinien.
Reżyser umieścił aktorów na pustej scenie. Jedynym elementem są wizualizacje wyświetlane na ekranie umieszczonym za bohaterami i światło, które tworzy scenę w scenie. Aktorzy poruszają się po świetlistym kwadracie, jakby tańczyli. Jest to taniec pełen bólu, wyrzutów i krzywdy. Taniec namiętny, polegający na zaufaniu. Aktorom udało się uzyskać coś, o co na scenie często ciężko. Stworzyli swoistą intymność, namiętność, którą czuć od samego początku. Od pierwszego oddechu.
Całości dopełnia muzyka, stworzona przez reżysera i wizualizacje, które w niektórych momentach można by było wyciąć, bez szkody dla spektaklu.
Warto zobaczyć w Teatrze TrzyRzecze (ul. Młynowa 19) 10 i 11 sierpnia.
