Hamlet-Orchestra
"Opus Hamlet" w reż. Adama Walnego z Walnego-Teatru z Ryglic prezentowany na XVI Festiwalu Szekspirowskim w Gdańsku. Pisze Szymon Spichalski w serwisie Teatr dla Was.
"Opus Hamlet" należy do spektakli, które powinny raczej znaleźć się w offie. A jednak można zrozumieć decyzję organizatorów festiwalu, którzy włączyli dzieło Walnego-Teatru do nurtu głównego. Spektakl jest nowatorską interpretacją najsłynniejszego dzieła Statfordczyka. Dodajmy, że nie jest przy tym niczym więcej, jak sceniczną ciekawostką. Choć zrobioną sprawnie warsztatowo.
Adam Walny i Lars Kynde wprawiają w ruch dziwne na pierwszy rzut oka konstrukcje. Za pomocą drutów i różnych mechanizmów (łańcucha i kół od rowerów, kołowrotka itd.) stworzyli swoiste lalki. Przywodzą na myśl niektóre z rzeźb-maszyn Tadeusza Kantora, nawet jeśli to porównanie jest na wyrost. Obaj mężczyźni animują i wprawiają w ruch te specyficzne instrumenty. Odgrywają także niepokazane bezpośrednio w dramacie sceny. Jest tak chociażby z pogrzebem ojca czy rozmową Gertrudy i Laertesa. W tym drugim przypadku udało się niebanalnie zahaczyć o nieporuszany dotąd wątek relacji tych dwóch postaci.
Manekiny-instrumenty wydają różne ,,surowe" dźwięki - stukot, drapanie czy gwizdanie. Mówią one o charakterze i emocjach danej postaci. Odgłos rozkręconego koła brzmi jak rozpacz. Gwizd może wskazywać na naiwność, ulotność. Zgrzyt z kolei kojarzy się ze złością czy niepewnością. Istnieje sporo możliwości czytania takich znaków. Ulotność teatru zostaje przypomniana przez ,,Zabójstwo Gonzagi", gdzie aktorzy są papierowymi składankami. Znacząca okazuje się symbolika wody. Wypełnia ona ,,głowo-korpus" lalki Hamleta. Woda to łzy, smutek ale także zemsta - gdy staje się bryłą lodu. Ale i tak musi powrócić do swojego płynnego stanu, bo jedno często wynika z drugiego.
,,Opus Hamlet" pozostaje ciekawostką, której nie należy przypisywać wielkich walorów artystycznych. Może stać się inspiracją dla podobnych działań lub oczarować niektórych widzów. Zawsze jest jednak działaniem teatralnym zapisanym w jednej, mocnej kreacji. I na tym chyba polega siła tej Szekspirowskiej Miniatury Scenicznej.
