- 273,15
Chłodem wiało w sobotni wieczór w okolicy placu Świętego Ducha. Nic dziwnego. Oto artyści z teatru imienia Bogu ducha winnego Juliusza Słowackiego wystawili na widok publiczny zero bezwzględne. Dla zmylenia konkurencji nadali swojej operacji kryptonim "Apokryf wigilijny".
Jaka jest recepta na postwigilijne zero bezwzględne?
1. Należy pomieszać ze sobą dokładnie fragmenty tekstów autorów dawnych i niedawnych, znanych i nieznanych, a następnie wykrzykiwać je na różne sposoby, zadając kłam tezie, że są takie utwory, które bronią się same. Jeśli po spektaklu ktoś będzie się zżymał na treść, zwalić na Kochanowskiego i Kolberga, jeśli na kompozycję - przepytać go z definicji kolażu i kompozycji szopkowej.
2. Trzeba robić dużo huku wszelkiego rodzaju (tupot, brzęk, szum i pienia): na scenie, za sceną i nad sceną - tak, by widz nie poczuł sic bezpieczny i nie przygrzał znienacka.
3. W wytworzonym w ten sposób hałasie wywrzaskiwać swoje kwestie bacząc, by tylko w małej części były zrozumiale. To wzmaga atmosferę tajemniczości. Dla większej pewności raz po raz odwracać się tyłem do widowni.
4. Wprowadzić na seenę czerwonego aktywistę, który koniecznie musi machać czerwoną szmatą.
5. Stworzyć jakąś bardzo oryginalną teorię, na przykład taką, że lud w gruncie rzeczy woli surowych prymitywów i czystą wódkę od wykładu uniwersyteckiego i duchowych uniesień na zawołanie.
6. Szydzić ze wszystkiego i wszystkich, dowodząc w ten sposób swojej intelektualnej i artystycznej niezależności. Nie zapomnieć, rzecz jasna, na samym końcu przeżegnać się.
7. Wprowadzić dużo autotematyzmu- to się podoba publiczności i smakuje krytykom. Pomaga w nadaniu bezkształtnej kupie artystycznego smaczku.
8. Nie mieć nawet na tyle wstydu, by się móc oprzeć wmieszaniu w to wszystko niewinnego dziecka.
9. Zmusić biednego recenzenta, by skomentował całe przedsięwzięcie cytatem z "Operetki" Gombrowicza: "Rzyg, rzyg".
