Artykuły

TEN wypad do stołecznych teatrów zacznijmy od spotkań z pozycjami współczesnymi, których zaw­sze brak nam najbardziej, a które tak chętnie oglądamy, by pośmiać się z rzeczy dziś śmie­szących lub zastanowić się nad problemami nas dotyczącymi. Na początek więc "Chłopcy" Stanisława Grochowiaka, którą to sztukę w parę lat po premie­rze telewizyjnej wystawiono te­raz na scenie Kameralnej Tea­tru Polskiego (reżyseria Wandy Laskowskiej).

Wiadomo, że telewizja może sobie pozwolić na doborową obsadę aktorską, sięgając do zespołów wszystkich tea­trów; wiadomo również, że Te­atr Polski dysponuje najmoc­niejszym zespołem aktorów starszego pokolenia. Chwała za­tem, że "Chłopców" zobaczyliś­my właśnie tutaj. Sztuka, wbrew pozorom wcale nie jest łatwa do wystawienia i jak zaw­sze, kiedy mamy do czynienia z tematem starości, wymaga nie­słychanego taktu i artystyczne­go umiaru. Spektakl w Teatrze Kameralnym odniósł niewąt­pliwy sukces przede wszystkim właśnie dzięki znakomitemu aktorstwu wykonawców, z przejmującą postacią Kalmity w wykonaniu Tadeusza Fijewskiego.

Akcję swojej sztuki zlokalizo­wał Grochowiak w przytułku dla starców, gdzie jego pensjo­nariusze, nazywani żartobliwie przez autora chłopcami, walczą o swoje prawo do pełnego życia, wraz z nawykami i śmiesznostkami, do których ich ono przy­zwyczaiło. Spektakl wydobył ciepło i humanizm sztuki przez podkreślenie silnej więzi wspólnej doli i solidarności łą­czącej bohaterów. Przybysz z zewnątrz - żona jednego z nich (piękna rola Justyny Kreczmarowej) - potwierdza tylko, że człowiek nie może żyć w sa­motności i egoistycznym wy­obcowaniu. Każdemu potrzeb­ny jest - zwłaszcza w wieku starszym - ktoś bliski, kto dzieli wspólne troski i radości. Właśnie takich sztuk, jak "Chłopcy", potrzeba nam bar­dzo. Takich, które odznaczając się zwartą akcją i dobrze po­prowadzonym dialogiem, sta­wiają pewne problemy społeczne czy obyczajowe, wywołują w umyśle widza owocny nie­pokój. Sztuka ta mówi o lu­dziach starych, lecz adresowa­na jest głównie do widowni młodej. Uczy tolerancji dla wad i przyzwyczajeń drugiego człowieka, szacunku dla tych, którzy osiągnęli wiek sędziwy.