Sztuczny kwiat
Nieprzenikniona i bezwzględna Hedda Gabler, bohaterka dramatu pod tym samym tytułem, należy do najciekawszych postaci stworzonych przez Henryka Ibsena. Fascynuje i odpycha skłaniając do pytań o motywy prowadzonej przez nią niebezpiecznej gry. Niestety, spektakl zrealizowany na Scenie Miniatura przez Pawła Miśkiewicza przypomina źle nastrojony instrument, który wydaje wyłączne fałszywe tony i niweczy bogactwo przemyślnie skonstruowanej partytury.
Przez dwie i pół godziny aktorzy nieznośnie recytują, a każdy gest czy uśmiech zdaje się przykrywać kompletną bezradność i pustkę. Jedynie Anna Sokołowska jako ciocia Julia i Tomasz Międzik w roli asesora Bracka potrafią wyłamać się z wszechogarniającej maniery i po prostu zachowują się naturalnie. Pozostali (Danuta Wiercińska, Wojciech Skibiński i Jerzy Światłoń) z reguły wyrażają ogrom targających nimi uczuć zewnętrznym rozedrganiem i dobitnym deklamowaniem swoich kwestii.
Najbardziej jednak rozczarowuje Hanna Biełuszko w roli Heddy Gabler. Ibsen postawił przed odtwórczynią tytułowej roli szalenie trudne zadanie: to wobec niej istnieją wszyscy inni bohaterowie. Kim jest Hedda i co sprawia, że z uporem wikła sieć, w którą sama wpada? Egoistycznym potworem pragnącym władzy nad ludźmi? Znudzoną prozą życia afektowaną panienką, która chce kreować piękniejszą rzeczywistość? Zagubioną kobietą, która marzy o miłości i jednocześnie panicznie się jej boi? Psychopatką? Czy może jeszcze zupełnie kimś innym?
W tekście dramatu znajdujemy jedynie sugestie, które o niczym nic przesądzają, dlatego próba rozszyfrowania postaci stanowi kuszące wyzwanie dla aktorki i reżysera. Jednak w interpretacji Hanny Bicluszko Hedda trochę przypomina rozkapryszone dziecko, trochę zaś karykaturę Lady Makbet. Postać, schowana za maską zbolałych min i uśmiechów, bardziej drażni i śmieszy, niż intryguje.
