Artykuły

W Polsce, a w szczególności w Lublinie, gdzie teatr to w większości samorządowe (czytaj: polityczne) poletko, samodzielność nie jest wskazana - pisze Wojciech Andrusiewicz w Polsce Kurierze Lubelskim.

Mimo że ma być ukierunkowana na dobro czlowieka, polityka demoluje i niszczy ludzkie kariery. Pół biedy, jeśli są to kariery samych polityków, gorzej gdy niszczone są osoby spoza jej kręgu. Wykształcenie, talent, znajomości wśród artystycznej śmietanki to wszędzie na świecie przepustka w drodze na szczyt.

U nas często jest to zbyt mało, by zrobić karierę, ale wystarczająco dużo, by taką osobę zniszczyć. Wszak, jeżeli masz i wiedzę i talent a do tego potrafisz się poruszać po muzycznym światku, to nikt nie jest w stanie narzucić ci tego, co masz robić, by robić dobry teatr. I to błąd! W Polsce, a w szczególności w Lublinie, gdzie teatr to w większości samorządowe (czytaj: polityczne) poletko, samodzielność nie jest wskazana.

Taki polityk może nie chodzić do teatru, nie znać największego dzieła Moniuszki i nie wiedzieć, gdzie w teatrze, poza piwnicą, jest kanał, ale zdecydowanie wie, jak taką kulturalną instytucją kierować. Oczywiście są chlubne wyjątki, także w Lublinie, ale nie o nich jest ten tekst. Nie po to więc polityk wie, jak zarządzać instytucją kultury, by mu jakiś "dyrektor-artysta" mówił, co i jakimi siłami osobowymi teatr będzie grał.

Gadać to sobie można na scenie, a w samorządowej jednostce kultury się słucha. Niewsłuchiwanie się w polityczne monologi skutkuje chłodnym pożegnaniem, czasem na tyle chłodnym, że rękę zamiast polityka podaje prokurator.

Politycy odchodzą, wieści o nich giną, ale sprawy z ich donosu przeciw tym, co słuchać się nie chcieli, ciągną się latami. Najlepszy przykład to były dyrektor Teatru Muzycznego Jacek Boniecki, który sześć lat udowadniał, że dyrektorował nie z chęci doprowadzenia teatru do upadku, ale z zamiarem wywindowania go na teatralnej mapie Polski. A wystarczyło przecież zarządzać tak, by o teatrze nie było słychać - jak dziś.