Gombrowicz nasz współczesny
W pustej przestrzeni sceny stoi fotel. W tle sączy się cicho muzyka. Zdaje się, że Gombrowicz zostawił na fotelu plik notatek i wyszedł do baru na kieliszek wina. Po chwili na scenę wchodzi jednak Andrzej Seweryn, by przedzierzgnąć się w wielkiego pisarza - pisze Stefan Drajewski po wieczorze z "Dziennikami" w interpretacji Andrzeja Seweryna.
Seweryn czyta "Dzienniki" Gombrowicza we Francji po francusku, a w Polsce po polsku. Sądząc po wyborze, jakiego dokonał, z równą uwagą słuchaliby ich Czesi, Szwedzi, czy Anglicy; zwłaszcza tych fragmentów, które dotykają zagadnień sztuki, krytyki, sensu życia nawiązują do doświadczeń emigranta. Emigrantem może być każdy. Niezależnie od pochodzenia czy koloru skóry, emigracja niesie pewne konsekwencje, które tak samo bolą. Seweryn świadomie zredukował fragmenty dotyczące kompleksu polskości. Eksponuje je jedynie wtedy, kiedy próbuje pokazać, jak trudno być obcym.
Chodzi po scenie i "wyrywa" kartki z "Dziennika". Buduje swój własny dziennik. "Wyrywa" tylko te kartki, na których znajduje interesujące go myśl z różnych okresów (zmiany czasowe zaznacza zmiana świateł). A kiedy podzieli się już nimi z widzami, odrzuca. W efekcie maleje w jego rękach plik kartek, a dookoła podłoga przypomina gabinet pisarza, który niezadowolony z kolejnej wersji maszynopisu, wyrzuca kartki na podłogę. Teatru w tym przedstawieniu niewiele. Publiczność siedzi jednak jak zaczarowana. Chłonie słowa. Okazuje się, że słowo, chociaż tak często pogardzane we współczesnym teatrze, nie straciło jeszcze mocy stwarzania świata.
Gombrowicz nasz współczesny - taka myśl nasunęła mi się po wysłuchaniu "Dzienników" w interpretacji Andrzeja Seweryna. Aktor, zarazem pomysłodawca przedstawienia, wybrał zaledwie ułamek dzieła. Ten ułamek pokazuje jednak, że zapiski, które prowadził Gombrowicz w Argentynie, Francji i Niemczech, nie straciły nic z aktualności, że warto zaglądać do "Dzienników", bo można w nich znaleźć przemyślenia nie tylko dotyczące Polski i polskości.
