Poznaniacy na festiwalu pokazali premierę "Ocalenia"
"Ocalenie" w reż. Macieja Podstawnego Teatru Polskiego w Poznaniu. Pisze Marta Kaźmierska w Gazecie Wyborczej - Poznań.
Festiwal otworzyła w czwartek premiera naszego Teatru Polskiego - "Ocalenie" według "Letników" Maksyma Gorkiego oraz "Stalkera" i "Ofiarowania" Andrieja Tarkowskiego w reż. Macieja Podstawnego. Spektakl okazał się wielką próbą cierpliwości. Nie tylko dla bohaterów, postawionych w obliczu nadchodzącego końca świata, także dla widzów, śledzących ich powolną agonię przez prawie cztery godziny. Nad przedstawieniem unosił się klimat dusznej, kurczącej się przestrzeni i nadciągającej nieuchronnie katastrofy rodem z głośnej "Melancholii" Larsa Von Triera". I to jest akurat tego spektaklu bezdyskusyjny plus. Gęstniejące powietrze (gasnące po kolei światła...) atmosfera pozornej idylli z drewnianego domku z dala od cywilizacji, naprzemienne wybuchy paniki i euforii bohaterów nie dają widzom spokoju. To na pewno zasługa bardzo przekonującego aktorskiego sekstetu (Barbara Prokopowicz, Ewa Szumska, Kornelia Trawkowska, Piotr Kaźmierczak, Maciej Litkowski, Paweł Siwiak plus Wiesław Zanowicz) i scen takich, jak oczyszczający finał (którego nie zdradzę).
Po co jednak w "Ocaleniu" rozciągające się jak guma do żucia sekwencje modlitw (od "Ojcze nasz" po "Amen")? Po co rozłupujący teatralną strukturę godzinny film, w którym oglądamy męskich bohaterów dramatu - a to obierających jajko, a to zwisających z czołgu, a to przemierzających bezkresne górskie szczyty, lasy i pola w poszukiwaniu tajemniczej "zony", w której jest wiele pułapek? Czemu służyć mają rozważania, czy iść tędy, czy tamtędy? Na premierze powtarzające się w nieskończoność wątki i puenty u niektórych widzów wywoływały parsknięcia śmiechem. A mi było szkoda, że kawał potencjalnie mocnej teatralnej zawiesiny tak się marnotrawnie rozmył.
