Parady
Odkrycie dla teatru polskiego ,,Parad" Jana Potockiego było wydarzeniem. Kiedy w 1958 roku "Dialog" opublikował owe miniatury sceniczne autora "Rękopisu znalezionego w Saragossie'", przez polskie teatry przetoczyła się prawdziwa lawina inscenizacji,
Największy rozgłos zyskał spektakl Ewy Bonackiej wystawiony w warszawskim Teatrze Dramatycznym z Barbarą Krafftówną i Wiesławem Gołasem reprezentujący polski teatr na Festiwalu Teatru Narodów w Paryżu.
"Parady" powstały dla dworskiej uciechy. Jan Potocki napisał je w 1792 roku, bawiąc w Łańcucie w rezydencji swej teściowej Elżbiety z Czartoryskich Lubomirskiej. Dedykował je zaś pierwszej wykonawczyni roli Zerzabelli Annie Teofili Potockiej. Od amatorskich produkcji, które pleniły się wówczas na arystokratycznych dworach, "Parady" różnią się literacką klasą. Tych sześć miniatur błyszczy ironicznym dowcipem, wyczuciem teatralnego efektu i nader zręcznym żonglowaniem konwencją komedii dell'arte.
W latach 70. o atrakcyjności repertuarowej "Parad" nieco zapomniano. Triumfalnym przypomnieniem utworu Potockiego był spektakl Krzysztofa Zaleskiego. Reżyser poszedł drogą pastiszu komedii dell'arte - stosując symboliczną dekorację i pełne fantazji, nawiązujące do stylowych kostiumy. Jego "Parady" są przede wszystkim popisem aktorskim, głównie popisem Piotra Fronczewskiego, który tworzy cala galerię postaci prześmiesznych w swej charakterystyczności, zachowując przy tym lekkość improwizacji i wyczucie parodii.
