Odśwież Szekspira!
"Kiss me, Kate" w reż. Andrzeja Marii Marczewskiego w Teatrze Muzycznym w Poznaniu. Pisze Wiesław Kowalski w serwisie Teatr dla Was.
Te słowa z refrenu jednej z przetłumaczonych przez Andrzeja Ozgę piosenek, winny stać się mottem dla artystów Teatru Muzycznego w Poznaniu, którzy pracowali nad rolami w musicalu "Kiss me, Kate" Cole Portera. Odświeżenie Szekspira dokonało się bowiem jedynie na gruncie językowym i inscenizacyjno-choreograficznym. Andrzej Maria Marczewski (reżyseria, przekład libretta), Andrzej Ozga (przekład tekstów piosenek) i Alexandr Azarkevitch (kompozycja ruchu scenicznego) osiągnęli na swych polach efekt co najmniej zadowalający. Szkoda, że nie dotrzymali im kroku obsadzeni w spektaklu soliści poznańskiej sceny muzycznej, którzy nie wyszli w kreowaniu postaci poza sztafaż operetkowej maniery i zatrzymali się na etapie referowania swoich ról.
"Kiss me Kate" w inscenizacji Marczewskiego ogląda się - rzec by można - bezboleśnie, jako że recepcji spektaklu nie towarzyszą jakieś szczególnego rodzaju uniesienia, związane choćby z rozstrzyganiem przez bohaterów dylematów natury egzystencjalno-emocjonalnej. Ale to już sprawa aktorskiej interpretacji i używanych środków wyrazu. Marczewski jest zbyt doświadczonym twórcą, zaprawionym w bojach przy dużo bardziej skomplikowanych realizacjach muzycznych, by nie wiedzieć jak skonstruować i zakomponować dramaturgię takiego przedstawienia. Dlatego i tym razem udało mu się stworzyć dzieło rozegrane we właściwych proporcjach rytmicznych, budujące wartką i płynną akcję, z dokładnie określonym klimatem i nastrojem każdego scenicznego obrazu. "Kiss me, Kate" to sprawnie opowiedziana historia miłosna, ciekawie zaaranżowana i wytańczona w małej przestrzeni poznańskiego teatru, interesująco - z ironicznym dystansem - zakomponowana w sensie ruchu scenicznego i choreografii Alexandra Azarkevitcha, który potrafił z wyobraźnią, żelazną logiką i konsekwencją każdą najmniejszą frazę przełożyć na efektowne w rysunku sceny zbiorowe.
Marczewski zmuszony małymi gabarytami poznańskiej sceny dokonał ciekawych skrótów sytuacyjnych, które nie spowalniały narracji i szybkiego tempa scenicznego czasu, nie umniejszały również ładunku emocjonalnego. Jedynym, co budzi zastrzeżenia, to wykonawstwo, które już na poziomie wokalnym rzadko wychodzi poza manierę śpiewaczą bliższą operetce, niż stylistyce charakterystycznej dla konwencji musicalu. Oczywiście, zdarzają się w spektaklu Marczewskiego wyjątki, jak choćby znakomity duet Gangsterów (Maciej Ogórkiewicz - Jim, Jarosław Patycki - Jack), rewelacyjny w numerze "Odśwież Szekspira", intrygująca też bywa niekiedy w roli Katarzyny Agnieszka Wawrzyniak. Wreszcie całkiem przyzwoicie w sensie choreograficznym poradzili sobie Łukasz Brzeziński (Lucentio) i Anna Lasota (Bianca) oraz Wiesław Paprzycki jako Harrison Howell. Jednak całość spektaklu w wyrazie aktorsko-wokalnym zatrzymuje się na poziomie zaledwie poprawności w realizowaniu zadań reżysersko- interpretacyjnych, nie wychodzi poza tradycyjny kanon stereotypów charakterystycznych dla aktorów wychowanych na typowo operetkowym repertuarze.
Ciekawym pomysłem Marczewskiego było zaangażowanie do roli Petrucchia prawdziwego Włocha. Tyle że Nicola Palladini, w konfrontacji z mało wyrazistymi postaciami dramatu kreowanymi przez poznańskich artystów, nie do końca potrafił wykorzystać na scenie swoją szczerą naturalność, autentyzm, południowy temperament, wewnętrzne ciepło, nienaganną posturę i dużą umiejętność swobody scenicznego bycia. Coś na styku tych dwóch światów i rzeczywistości zgrzytało, zamiast przynieść możliwość konfrontacji tego, co w przestrzeni człowieka jest do zaakceptowania, a co do odrzucenia. Ciekawy zamysł pokazuje tylko, jak wiele mógł zyskać spektakl Marczewskiego, gdyby świadomość aktorska wykonawców wyszła poza to, co z ich emploi sprzedaje się najprościej i najłatwiej.
