Teatralne Waterloo
"Moja Abba" w reż. Tomasza Mana w Teatrze im. Żeromskiego w Kielcach. Pisze Jakub Wątor w Gazecie Wyborczej - Kielce.
Kilka znanych piosenek, śladowa fabuła i znakomity Wojtek Niemczyk - tak można w skrócie opisać najnowszy spektaklu kieleckiego Teatru im. Stefana Żeromskiego "Moja Abba".
Autor scenariusza i reżyser Tomasz Man tłumaczył przed premierą, że do napisania sztuki zainspirował go szwedzki zespół. Główna bohaterka, około 50-letnia kobieta, ma tę samą pasję. Śpiewa na balkonie hity Abby, ubiera się jak członkinie zespołu, zamiast kolęd w szkole uczy dzieci piosenek Abby. I wszystkich tym dokoła wkurza. Jest kobietą, która nie ma kontaktu z rzeczywistością. Jej mąż, samorządowiec z parlamentarnymi ambicjami, jest niemającym nic do powiedzenia memłokiem (Mirosław Bieliński pasuje do takich ról - udowodnił to już w "Mężczyźnie wartym zachodu"), na tyle bezbarwnym, że nie wzbudza ani sympatii, ani antypatii. Jej córka (grana przez Dagnę Dywicką) to typowa nastolatka, która z zimną krwią ra-(nomen omen)-chuje, z kim lepiej będzie stracić cnotę w kontekście przyszłej kariery.
Wszystko takie, jak to czasem bywa w rzeczywistości. Reżyser obiecał groteskę, a dostaliśmy wycieczkę do przeszłości, gdzie 50-latka rozmawia ze sobą 20-letnią. Ale po co? Chyba tylko po to, by podkreślić, że sztuka ta jest oderwana od rzeczywistości i że nie należy jej krytykować za brak przesłania.
Bo przesłanie chyba jakieś miało być, skoro zapowiadano, że Abba jest tu tłem do fabuły.
A fabuła jest taka: 50-latka śpiewa Abbę, wypatruje ją reżyser telewizyjny, bierze do programu i kobieta staje się sławna. Koniec fabuły.
Dobra, wpadająca w ucho i znana muzyka może być dodatkowym atutem świetnego spektaklu - jak beatlesowskie hity w "Dziewczynach z kalendarza" warszawskiego teatru Komedia. Może być też ratunkiem słabego spektaklu - jak w "Mojej Abbie".
Drugą deską ratunku jest tutaj Wojtek Niemczyk (gra rozkapryszonego reżysera). Wciąż zastanawiam się, czy on dostaje po prostu tak ciekawe role, czy rzeczywiście ma taki talent. Jeśli to drugie, to chyba się w Kielcach marnuje.
