Szekspir i skok o tyczce
Podczas "Snu nocy letniej", który miał premierę miesiąc temu w Teatrze Narodowym, aktorka grająca Tytanię skacze o tyczce. Jeśli dodamy do tego elementy wioślarskie, które reżyser Jerzy Grzegorzewski umieścił w słynnej komedii, to się okaże, że mamy do czynienia z najbardziej usportowioną wersją sztuki Williama Szekspira na świecie. Słyszałem jeszcze, że w okresie międzywojennym Leon Schiller włączył do "Jak wam się podoba" motywy bokserskie. Innych przypadków dopisywania Szekspirowi sportu nie znam.
W oryginale "Snu nocy letniej" skok o tyczce na pewno nie występuje, ale zestawienie tej sportowej konkurencji z wielkim angielskim dramatopisarzem wcale nie wygląda tak bezsensownie, jak w pierwszym momencie mogłoby się wydawać. Skakanie na odległość za pomocą długiego drewnianego kija było jedną z ulubionych zabaw Celtów. Rozrywka ta przetrwała na Wyspach Brytyjskich do Średniowiecza. Żyjący na przełomie XVI i XVII wieku Szekspir musiał o niej słyszeć.
Sportowa, przypominająca dzisiejszą, wersja skoku o tyczce ma już stuprocentowo brytyjski rodowód. Pierwszy nieoficjalny rekordzista świata był Anglikiem, nazywał się Wheeler. W 1866 roku uzyskał 3 metry i 5 centymetrów, posługując się hikorową tyczką, zakończoną ostrym grotem. Obecnie rekordowy wynik wynosi dwa razy tyle, a Brytyjczycy od dziesiątków lat nie liczą się w tej konkurencji.
Nie wiadomo dokładnie, jakie odmiany sportu uprawiali czterysta lat temu młodzi ludzie w Stratfordzie, położonym 150 kilometrów od Londynu małym miasteczku, w którym urodził się i wychował William Szekspir. Dzisiejszy Stratford, podobnie jak większość angielskich miejscowości, żyje futbolem i rugby. Jednym z najbardziej znanych mieszkańców jest tam napastnik James Wood, który zdobył sześć goli w sześciu meczach. Dzięki niemu zespół Stratford Town zremisował w ostatnią środę z Bromsgrove Rovers i prowadzi w tabeli Midland Alliance. Jest to szósta angielska liga. Są więc duże szanse na awans do piątej.
