Korponuda
"Kontrakt" w reż. Krystyny Jandy w Teatrze Polonia w Warszawie. Pisze Jacek Wakar w Przekroju.
Z pustego i Krystyna Janda nie naleje.
Podobno było tak, że Krystyna Janda przeczytała "Kontrakt" Mike'a Bartletta, odłożyła go, ale nie dawał o sobie zapomnieć. "Okazało się, że ten tekst zrobić muszę! Nie mogę się od tej historii odczepić" - pisze reżyserka w programie. Tyle że nawet Krystyna Janda ma prawo do pomyłki.
"Kontrakt" jest o kontrakcie właśnie. O tym, że wstępując do korporacji, godzisz się zdawać szefowi relację ze swego życia prywatnego oraz informować go o wszystkich najbardziej osobistych planach. Tylko tak bowiem firma może w pełni wykorzystać twoją wydajność, czerpać z ciebie jak największy zysk. Coś takiego spotyka Emmę (Maria Seweryn), która wdaje się w romans z kolegą z pracy, o czym jej przełożona (Agnieszka Michalska) dziwnym trafem od razu wie.
Spektakl opiera się na rozmowach dwóch kobiet, - od początku obsadzonych w jasno określonych rolach.
Menedżerka reprezentuje bezduszną machinę korporacji, jest trochę jak Wielki Brat z wiadomego programu, zatem sama przypomina zaprogramowany w centrum dowodzenia automat. Emma zaś jest ofiarą, nie zdaje sobie sprawy, że firma chce mieć ją na własność. Dlatego miota się między godnością a pragmatyzmem. Koniec tej szamotaniny zbyt łatwo przewidzieć.
Słabość "Kontraktu" w Polonii wynika zatem przede wszystkim z tego, że młody angielski dramatopisarz nie mówi niczego nowego. Janda mimo to wierzy w siłę sztuki, od siebie nie dodając wiele. Aktorki zaś na niewielkiej scenie, w sztywnych uniformach, są jak uwięzione. Maria Seweryn gra Emmę zdumiewająco jednostajnie - od neurotycznego zamknięcia w sobie, aż do efektownych spazmów. Agnieszka Michalska robi, co może, by skruszyć pancerz menedżerki, ale autor nie daje jej szans. W efekcie krótkie przedstawienie dłuży się niemiłosiernie, a jedyne, co po nim pozostaje, to nadzieja, że Krystynę Jandę zmysł poszukiwaczki repertuaru dla swojej sceny zawiódł tylko na chwilę.
