Artykuły

"Opowieści zimowe" w reż. Igi Gańczarczyk w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. Pisze Anna Tarnowska w Gazecie Wyborczej - Bydgoszcz.

Piątkowa premiera spektaklu "Opowieści zimowe" w reżyserii Igi Gańczarczyk udowodniła, że baśnie Andersena to literatura nie tylko dla dzieci. Długimi owacjami aktorów nagrodzili widzowie w każdym wieku

Na "Opowieści zimowe" nieprzypadkowo składają się trzy baśnie duńskiego pisarza. Do "Królowej Śniegu", która jest centralną historią spektaklu, reżyserka Iga Gańczarczyk dołożyła jeszcze mniej znane opowieści Hansa Ch. Andersena - "Choinkę" i "Śniegowego bałwana".

Tych baśni tylko pozornie nic ze sobą nie łączy - Choinka (w tej roli Anita Sokołowska) marzy o tym, żeby urosnąć na ryle wysoko, by drwale w końcu wycięli ją i wywieźli z lasu już jako bożonarodzeniowe drzewko. Bałwan (Mateusz Łasowski), niepoprawny marzyciel zakochany w piecu, kończy swoje życie jak każdy inny stwór ulepiony ze śniegu - roztapia się, tyle że nie w promieniach wiosennego słońca, a przy gorących kaflach obiektu swoich uczuć.

Historię bohaterów "Królowej Śniegu" znają chyba wszyscy. Gerda (Marta Ścisłowicz) wyrusza na poszukiwanie swojego przyjaciela Kaja (Grzegorz Twaróg), którego serce zamieniło się w lód.

Gańczarczyk znalazła wspólny mianownik do tych trzech historii. I z "Opowieści zimowych" zrobiła spektakl pełen refleksji nad przemijaniem. Ale zaduma nad nieubłaganie uciekającym czasem nie sprawia, że przedstawienie jest smutne w odbiorze. Bo i sam świat stworzony przez Andersena do końca taki

Na scenie Teatru Polskiego nie zawsze wesołe refleksje nad życiem przeplatały się z brawurowo odegranymi przez aktorów komicznymi scenami nie jest. Język baśniopisarza pełen jest humoru i ironicznych żartów, zabawnych aluzji i gier słownych umiejętnie zagranych przez aktorów. Widzowie łapali w lot dowcipne teksty i wieloznaczne sytuacje. A że wybuchy śmiechu ze strony dzieci zdarzały się w zupełnie innych momentach niż gromki śmiech dorosłych widzów, świadczy tylko o rym, że Gańczarczyk przełożyła Andersena na scenę w mistrzowski sposób. Zrobiła spektakl dla wszystkich.

Dobrym pomysłem twórców była ucieczka od infatylizmu, który w przypadku inscenizacji bajek, zazwyczaj dominuje na scenie. W "Opowieściach zimowych" nie ma pieszczotliwego mówienia do dzieci czy dziecięcych piosenek z refrenami. Nie ma także zamku, sań Królowej Śniegu ani żadnych innych rekwizytów. Jedynym elementem scenografii jest zawieszona nad sceną instalacja złożona z kwiatów, przypominających płatki śniegu. Bo spektakl zmusza widzów do nieustannej gry wyobraźni. Aktorzy swoje historie opowiadają nie tylko słowami, ale i gestami. Dużo tu dobrych pomysłów na ruch sceniczny autorstwa Dominiki Knapik. Jest i pantomima w miejsce historii Gerdy o odejściu przyjaciela, są migające lampki na ustrojonej choince "zagrane" przez cały zespół, są i popisowe sztuczki Kaja, który chwali się przed Królową Śniegu swoimi zdolnościami akrobatycznymi.

Z niecierpliwością czekałam na scenę, w której Gerda wysłuchuje opowieści kwiatów. Kto czytał baśń, ten wie, że to dość depresyjne historie o śmierci, ciemnościach i samotności. Gańczarczyk zdecydowała się odciągnąć uwagę widza od smutnych treści i ze spotkania dziewczynki z kwiatami zrobiła rockowo-jazzowy koncert. Popisy wokalne przeplatane są dodatkowo wypuszczanymi na scenę bańkami mydlanymi, a aktorzy przechadzają się wśród widzów, budząc zainteresowanie szczególnie tych najmłodszych.

Na brawa zasługuje także Daniel Pigoński, autor muzyki, która raz jest jedynie tłem do wydarzeń na scenie, innym razem zmienia się w efekty dźwiękowe współgrające z gestami aktorów, aż w końcu to muzyka staje się bohaterką akcji.

Spektakl efektowny i profesjonalny pod każdym względem. Zresztą nie po raz pierwszy bydgoscy aktorzy pokazali, że w inscenizacjach przeznaczonych nie tylko dla dorosłych nie mają sobie równych.