Artykuły

Nad sceną wiszą krzesła, pod sceną walają się graty: skrzynie, puszka z farbą, stary odkurzacz, na scenie trzech mężczyzn walczy o miejsce do życia. Wśród nich Janusz Gajos.

Są aktorzy, dla których warto robić pewne sztuki. Tak zdaniem Piotra Cieplaka jest z Gajosem i dramatem Harolda Pintera "Dozorca". - On nie gwiazdorzy. Jest otwarty na propozycje, słu­cha, ma bardzo dużo pomysłów, da się z nim uzgodnić wspólne stanowisko - mówi Cieślak. - Ma cierpliwość do młodych akto­rów, stara się, aby to był koncert na trzy instrumenty, a nie so­lowy występ - dodaje.

Dwójka młodych aktorów to Oskar Hamerski i Karol Pocheć. Wcielają się w braci mieszkają­cych we wspólnym mieszkaniu. Pewnego dnia Aston (Hamerski) zaprasza na noc włóczęgę (Ga­jos). Bezdomny zostaje w mieszkaniu na dłużej i komplikuje ży­cie braci. -Walczą o przestrzeń, kto ma być na górze, kto na dole - mówi Hamerski.

"Dozorca" to jeden z najważ­niejszych tekstów Pintera. W 1960 r. wystawił go londyński Art Theater Club, przynosząc pisarzowi sławę i pieniądze. Jego pierwsza żona Vivien nie lubiła tego tekstu, ponieważ za dużo było w nim wątków autobiograficznych. Każda z trzech postaci była odwzorowaniem prawdzi­wych osób, jakie Pinterowie poz­nali. Laureat Nobla potrafił re­alne doświadczenia przekuć w sceniczną materię i sprawić, aby nabrały one nowych znaczeń, aktualnych do dziś.

- Żyjemy w czasie odczuwal­nych napięć społecznych, zasta­nawiamy się, jak sobie radzić z problemami społecznymi ta­kimi jak bezdomność - tłuma­czy Hamerski i przyznaje, że rola nie była łatwa. - Ten tekst ma w sobie dużo zakamarków. Fantastycznie są tu opisane re­lacje międzyludzkie, budowane dramatyczne napięcie - opowiada. Pinter uchodzi za mi­strza pauzy, a jego sztuki nazy­wane są komediami zagrożeń. Niepozbawione są też humoru, często absurdalnego. - "Dozor­ca" to tragikomedia. Powinna najpierw wywoływać śmiech, apotem zastanowienie - podsu­mowuje Hamerski.