Zakopane. Lope de Vega wg Dziuka u Witkacego
29 listopada w Teatrze im. Witkacego odbył się prapremierowy pokaz zamknięty spektaklu "Na niby - naprawdę" Lope de Vegi w reż. Andrzeja Dziuka. Premiera oficjalna odbędzie się już na nowej scenie Teatru, otwartej po zakończeniu generalnego remontu.
Prapremiera polska dramatu Lope de Vegi "Na niby - naprawdę" w tłumaczeniu Magdaleny Pabisiak, w reżyserii Andrzeja Dziuka to przedstawienie przygotowane wg nieznanego polskiej publiczności tekstu klasyka dramaturgii światowej (rówieśnika Szekspira), należy do kategorii "comedia de santos" czyli sztuk opartych na żywotach świętych lub legend o nich. Głównym bohaterem jest święty Genezjusz - według legendy Genezjusz był zawodowym aktorem w czasach prześladowania chrześcijan za panowania cesarza Dioklecjana i nawrócił się, grając chrześcijanina w teatrze, w sztuce, która miała chrześcijan wyszydzić. Skoro aktor przyznał się publicznie do przejścia na nową wiarę, został skazany na śmierć i umarł jako męczennik. To znakomity "materiał" na spektakl w Teatrze Witkacego, który od początku swojego istnienia fascynuje się misterium - teatrem religijnym i filozoficznym, stanowiącym jeden z nurtów - filarów naszej propozycji repertuarowej. Drugi - równie fascynujący temat, który obecny jest w dramacie Lope de Vegi, to "teatr w teatrze", możliwość stworzenia wymiaru metateatralnego. A także pytanie o aktora - o jego powołanie, przeznaczenie - granie między fikcją a realnością, snem a jawą,normalnością a szaleństwem. W tej - zdaniem Pani Profesor Katarzyny Mroczkowskiej-Brandt - najbardziej chyba oryginalnej sztuce w twórczości hiszpańskiego mistrza dramatu, jest miejsce na różne warianty metafory Thetrum Mundi w całej jej złożoności.
Praca nad przedstawieniem stworzyła znakomitą okazję do konsolidacji zespołu, wymiany doświadczeń aktorów różnych pokoleń- to wspólna praca młodych aktorów, którzy niedawno zasilili nasz zespół i aktorów, którzy tworzą Teatr od lat. Zamysłem reżysera jest twórczy i czynny udział zespołu pozaartystycznego, co już było praktykowane w teatrze zakopiańskim.
