Chciana samotność
"Leworęczna kobieta" zapoczątkowała cykl przedstawień w ramach wrocławskiego Studium Młodej Reżyserii. Ma to być możliwość zobaczenia nowych twórców i ich świeżych pomysłów. Idea jest dobra, jednak po spektaklu Moniki Pęcikiewicz mam wątpliwości, czy taki młody umysł jest w stanie podźwignąć klimat stworzony przez Petera Handkego. Przedstawienie pozbawione jest spójności i gdyby nie profesjonalna gra aktorów, nie byłoby niczym szczególnym.
Opowiadanie Handkego, zaadaptowane do wymogów scenicznych, to historia kobiety, która postanawia odejść od męża. Marianna miota się między poszukiwaniami spokoju a nowymi wrażeniami seksualnymi. Nosząc skąpą koszulkę, chce być kobietą prowokującą. Przeprowadza jednak tylko zmiany, które kończą się na przemeblowaniu pokoju.
Dynamiczność niektórych scen, przeplatana jest ich nijakością i statycznością. W tym wszystkim panuje harmider, który daje wrażenie raczej niedopracowania, niż celu zamierzonego. Środek salonu staje się nagle zatłoczoną ulicą, a w ciemności pojawiają się przypadkowe postacie. Mocnym punktem spektaklu jest dobrze dobrana, przez Mateusza Adamczyka, muzyka.
Ewa Skibińska (Marianna) z postaci sympatycznej przeradza się w odpychającą. Nie do końca pozwala zrozumieć swoją postać i nasuwa pytania o niedorzeczność zachowania Marianny. Kobietą prawdziwą, którą spotykać możemy na ulicy, jest Franciszka. Rolę tę świetnie gra Jolanta Zalewska. Pomimo, iż jej postać tylko na krótko pojawia się na scenie, aktorce udało się stworzyć prawdziwą kreację. Tragizm w "Leworęcznej kobiecie" jest domeną mężczyzn. Są oni niepewni, brak im siły. Taki jest mąż Marianny (w tej roli Miłogost Reczek). Przechodzi on od skrajnego śmiechu i agresji do ataków histerii. To tylko potwierdza profesjonalizm aktora.
