WRÓŻBY ZŁE I DOBRE (fragm.)
(...)
Na wszystkie dotychczasowe przedstawienia w Teatrze Małym bilety są z miejsca rozchwytywane. To jeszcze jeden dowód przeciw złej wróżbie Witkiewicza - a zarazem świadectwo, że potrzeba teatru ma dobrze zabezpieczony zakątek w psychice człowieka. Co prawda, sporą część frekwencji wypadałby zapisać na rzecz ciekawości, jaką rozbudza każda nowość - zwłaszcza, gdy nowość jest tak atrakcyjna i ładna, jak ta sala teatralna w podziemiach kina "Relaks". Jednak najsilniejszym magnesem jest niewątpliwie ciekawość, jakim repertuarem i jakimi formami inscenizacyjnymi zamierza Adam Hanuszkiewicz wypełnić swój nowy teatr.
Wystawiona na inaugurację "ANTYGONA" Sofoklesa (unowocześniony przekład Stanisława Hebanowskiego) - w reżyserii Hanuszkiewicza i w wykonaniu studentów PWST pod przewodem Kreona - Hanuszkiewicza i Tejrezjasza - Kazimierza Opalińskiego - była zamysłem śmiałym i ambitnym, mocno jednak w realizacji kontrowersyjnym. Rozegranie klasycznego arcydzieła w duchu młodzieżowych kontestacji i w rytmie muzyki jazzowej (skomponowanej przez Macieja Małeckiego) znakomicie utrafia w gust młodych widzów, natomiast starszym, przywiązanym do powagi i idei "Antygony", smutno się robi na sercu, gdy wieloznaczność czcigodnego dzieła rozmienia się na drobne w krzyku i nawale skocznych dźwięków. Hanuszkiewicz nie przejmuje się zbytnio teatralnymi zmartwieniami starszych widzów, obchodzi go przede "wszystkim widz młody i dla niego chce tworzyć teatr żywy, teatr pociągający. Może ma rację, tylko - czy przystosowując kształt sceniczny do aktualnych upodobań młodzieży, nie wpływa w jakiejś mierze na utrwalanie się smaku do efektowności zewnętrznej, do wrażeń naskórkowych?
Cokolwiek by się bowiem myślało o koncepcji inscenizacyjnej "Antygony", trzeba stwierdzić, że spektakl jest bardzo efektowny i znakomicie wyreżyserowany. Przewadze talentów i techniki Hanuszkiewicza i Opalińskiego, młodzież aktorska przeciwstawia świeżość, zapał i przejęcie.
(...)
