Artykuły

Utarły się pewne zwyczaje, zależne od cza­su i od środowiska, którym trudno się oprzeć. Na przykład Mrożek. Albo jest mieszany z błotem, albo - znów zależnie od czasu i śro­dowiska - wynoszony pod niebiosa.

Żeby nie było nieporozumień, to ja osobi­ście skłonny jestem wynosić Mrożka pod niebiosa.

Tyle, że wyrzuciwszy go w górę, śledzę je­go lot. Nie odwracam się i nie odchodzę, bez troski o to, że Mrożek wreszcie klapnie na ziemię.

Wszyscy się zachwycali "Dwiema humore­skami o stosunku do zwierząt": że axerowski debel, że wspaniali aktorzy, że podtek­sty, że filozofia i głębia. Nawet genialny, jak zawsze, w swych wypowiedziach przedspektaklowych Treugutt, uległ obyczajowej pre­sji i doszukiwał się w tych właśnie skeczach Mrożka tego, czego tam chyba... po prostu nie ma.

I "Jeleń" bowiem i "Kynolog w rozterce", są bowiem - przepraszam, że się wtrącam - raczej słabszymi utworami znakomitego pisarza. Mrożek pisywał bowiem - i pisuje nadal - również utwory słabsze.

Nie oznacza to, że niedobre. Tej klasy autor niedobrej rzeczy po prostu chyba nie jest w stanie napisać. Niemniej w poziomie jego twórczości jest jakaś gradacja. Ocenia­jąc ją - należy zachować właściwe pro­porcje.

Wszystko powyższe nie oznacza bynaj­mniej, abym miał być wrogiem owego przed­stawienia. Przeciwnie, bawiłem się wyborowo, jak zawsze się bawię, oglądając widowi­sko grane przez znakomitych aktorów, wyre­żyserowane przez znakomitego reżysera i oprawione przez znakomitego scenografa. Na­wet gdyby to widowisko miało być tekstowo słabsze. Nawet gdyby miało być... tylko hu­moreską. Co przecież sam Mrożek w tytule zazna­czył.

Aby jednak nie było nam za dobrze - te­lewizja utrwaliła to przedstawienie na naj­gorszym telerecordingu świata, co nam bar­dzo skutecznie odebrało część przyjemności. Czyż, u licha, w dziedzinie utrwalania bę­dziemy już do końca świata na poziomie ka­mienia łupanego!