Artykuły

Popularność Mrożka jest olbrzymia, grają go i czytają nie tylko w Polsce, ale w ca­łej Europie. Jedynie tylko w Stanach Zjednoczonych nie odniósł sukcesów, nie rozu­miano go, a krytyka twier­dziła, że jego sztuki nie mają ani sensu, ani normalnej in­trygi. Nie zrozumiano, że dramaturgia Mrożka - a napisał dotąd 11 sztuk, w tym tylko jedną, ostatnią "Tango" pełnospektaklową - nie jest tradycyjną dramaturgią cha­rakterów i sytuacji, ale tea­trem idei. Mrożek uprawia z zamiłowaniem groteskę spo­łeczną i obyczajową, stale tą samą bronią walcząc prze­ciwko wszelkim stereotypom działania i myślenia.

We wstępie do swej pierw­szej sztuki "Policjanci" Mro­żek pisał: "Sztuka nie zawie­ra niczego poza tym, co za­wiera, to znaczy nie jest żad­ną aluzją do niczego, nie jest też żadną metaforą i nie trzeba jej odczytywać. Grać powinien przede wszystkim nagi tekst, podany jak najdo­kładniej z podkreślonym sensem logicznym zdań i scen". Skoro zastosujemy to do "Kynologa w rozterce" uj­rzymy w nim surrealistyczną groteskę demaskującą kłam­stwo! oparte na fałszywym sentymentalizmie. Ostrze tej sztuki jest skierowane prze­ciwko obłudnej tkliwości, za którą często kryje się brutal­ność i okrucieństwo.

Wbrew życzeniom autora publiczność Mrożka szuka za­wsze aluzji, metafor i pod­tekstów i bawi się ich roz­szyfrowywaniem. Nie obejdzie się zapewne i tym razem bez tego, bo ostatecznie każdy ma prawo na miarę swych inte­lektualnych aspiracji drążyć tekst Mrożka, rozszerzać i po­głębiać jego obraz miłośników zwierząt.

Dodatkową atrakcją, na któ­rą warto zwrócić uwagę, jest język "Kynologa w rozterce". Podobnie jak w "Indyku" po­brzmiewały echa Wyspiańskie­go, a w "Śmierci porucznika" dźwięczały słowa Mickiewicza, tak tu bez trudu odnajdziemy kapitalny persyflaż stylu Fre­dry. Choćby w tkliwo-ironicznym zakończeniu: "Każda historia skończy się szczęśli­wie, kiedy dwa serca kocha­ją się tkliwie".