Farsa o śmierci
UF! JAKA ULGA! Pójść na spektakl przygotowany przez artystów Starego Teatru, dobrze się bawić i wyjść bez zakłopotania, że znowu lwica salonów urodziła gąskę - zdarzyło mi się pierwszy raz w tym sezonie. A przepis był prosty - dobra sztuka i szacunek dla myśli i zamierzeń autora. Nie darmo w programie "Wdów" zamieszczono listy Mrożka - mają świadczyć dodatkowo jak dalece reżyserzy (Anna Polony, Józef Opalski) liczyli się z każdą jego wskazówką. Ale aby z pokorą wczytać się w tekst sztuki - to dopiero trzeba intuicji, wrażliwości, rzemiosła...
Farsa o śmierci tylko Mrożkowi mogła się udać. Tylko on mógł tak ją skonstruować - z niezwykle przejrzystą fabułą, z żelazną symetrią. Mrożkowy dowcip, Mrożkowy język, Mrożkowa... tragedia. Śmiejemy się z nieuchronności śmierci, z tego, że każdego z nas zaprosi w końcu do ostatniego tańca, przetnie nam drogę przy kawiarnianym stoliku, w domu lub na ulicy w Krakowie czy Meksyku. Mrożek to wie, bo "Wdowy" są odpowiedzią na jego własne, prywatne spotkanie ze śmiercią - ciężką chorobą sprzed prawie dwóch lat.
Aktorzy też to wiedzą. Dlatego nie ma w tym spektaklu ani jednej złej roli. Dwie kretynki (grają: Aldona Grochal i Małgorzata Hajewska-Krzysztofik), które prosto z pogrzebu mężów przyszły do kawiarni by spotkać się z kochankami, najeść słodyczy, pogadać, prostak (Krzysztof Globisz) czy intelektualista (Jan Frycz) jednakowo pałający uczuciem do tajemniczej nieznajomej (Beata Rybotycka) i wreszcie kelner (Edward Lubaszenko) uosobienie samego twórcy - to wszystko my, nasze doświadczenia, nasze spotkania z Ostatecznym". Nie boimy się tego spotkania: z nieświadomości, lub z przerażającej wiedzy, która pozwala na ironię.
Mamy więc niezwykłe przedstawienie - mądre i śmieszne. Na które, do Kameralnego walić będą tłumy - jestem przekonany.
