Arcypolskie Betlejem
JAKIE to szczęście, że poza Warszawskimi Spotkaniami Teatralnymi są jeszcze inne drogi teatrów pozawarszawskich do naszego widza. I że czasem przez kordon niemożliwości (finanse, finanse!) przeciśnie się jedno, drugie przedstawienie godne uwagi.
Nie mam najmniejszych wątpliwości, że Rydlowa szopka w wydaniu krakowskim na takie zainteresowanie ze wszech miar zasługuje. Raz dla samego tekstu, dziś prawie zapomnianego. Dwa dla inscenizacji, dźwięczącej niekłamanie swojska nutą. To, co umyślił sobie Rydel na początku stulecia, nabiera dziś żywych rumieńców. Nie może być inaczej, bo nie zestarzał się pomysł szopki, ożywionej polskimi tradycjami i własną historią narodu.
Przedstawianie prowadzona jest wprawną ręką reżysera, który każe postaciom zachować reguły gry z szopki ludowej, z jaką kolędnicy chadzali po wsiach. Są tu także. Otwierają i kończą spektakl, toczący się za wrotami chłopskiej stajni.
Kiedy otworzą drzwi, plan sceny ułoży się jak w malarskim tryptyku. Z wielkim smakiem zbudował go scenograf, który jest tego spektaklu rzeczywistym współtwórcą. Nasycił przedstawienia barwą, dowcipem i smakowitym szczegółem, przede wszystkim w rysunku kostiumów, zarówno anielskich, jak i królewskich (te zupełnie jak z portretów Matejki).
Płynie więc Rydlowy rym (cóż, że czasem częstochowski), w pięknej oprawie i przy akompaniamencie kolęd, śpiewanych nie tylko przez uczniów szkoły muzycznej (piękne solo małego chłopca), ale i przez aktorów, którzy w chórze a capella dają dowód niekłamanej muzykalności. Sprawność zespołu, także ruchowa, jest godna uznania. Nawet zbójnickie tańce nie wymagały zaproszenia tancerzy.
Nic dziwnego, że publiczność warszawska nie żałowała braw. Ni grosza, sypanego do skarbonki, bo teatr złączył przyjemne z pożytecznym, kwestując na odbudowe Krakowa. Kto by odmówił takim kolędnikom!
