Krótkie spięcia
I Festiwal Teatrów Tańca Opozycja w Sopockiej Scenie Off de Bicz. Pisze Tadeusz Skutnik w Dzienniku Bałtyckim.
Kilkoma spotkaniami, dobrej próby, uczcili nasi tancerze i animatorzy tańca współczesnego swój dzień.
Były to nawet spotkania tak egzotyczne, jak japoński antytaniec butoh w wykonaniu mistrza Daisuke Yoshimoto, czy tak emocjonujące, jak osobisty kontakt z parą amerykańskich artystów Viktorem Kabaniaevem i Tiną Kay Bohnstedt, który pod postacią warsztatów w oruńskim Dworku Artura jeszcze trwa. My wybraliśmy mniej skrajne. Spotkanie z obiecującą artystką obiektywu Agnieszką Lendzion, czy nieco przesadnie nazwane "festiwalem" pierwsze spotkanie teatrów tańca Opozycja.
Opozycję (wobec kogo?) zorganizowała sopocka scena Off de Bicz i Teatr Okazjonalny Joanny Czajkowskiej i Jacka Krawczyka osobiście. Oprócz przyjaciół z Polski zaprosili do udziału i rozmów na gorąco tancerkę i teoretyka tańca Barbarę Sier-Janik oraz teatrologa Grzegorza Janikowskiego. Wyczuwając - słusznie - że w pojęcie "teatru tańca współczesnego" upycha się zbyt wiele różnych rzeczy. Mieści się w nim i teatr gestu, i teatr ruchu, i może nawet pantomima. Jeśli nawet dla odbiorcy te różnice nie są ważne, to ważne są dla samych twórców, którzy chcą wiedzieć, kim są.
Albowiem - jak mówiła pani Barbara - oni są najbardziej bezbronni wobec widowni, najbardziej otwarci, obnażeni. Nie mają się za kim skryć, muszą być sobą, mówić prawdę. Czyli mieć co, czym i jak powiedzieć. Tudzież umieć przekonać do siebie widza - dodawał pan Grzegorz. Z czym było różnie, jak zwykle. Choć nigdy fatalnie.
Po dwóch dniach prezentacji i obejrzeniu dziesięciu produkcji ta dwójka przyznała nagrodę marszałka pomorskiego Ryszardowi Kalinowskiemu z Lubelskiego Teatru Tańca za spektakle "Ku dobrej ciszy" [na zdjęciu] i "Bellissimo". Podobały się one również nieprofesjonalnej widowni. Były dojrzałym, przejrzystym komponowaniem tańca, gestu, muzyki i dramaturgii.
