Mewa
"Mewa" w reż. Agnieszki Glińskiej w Teatrze Narodowym w Warszawie. Pisze Katarzyna Jaroszewska w portalu www.stacjakultura.pl
Na scenie przy Wierzbowej w Teatrze Narodowym grana jest "Mewa", sztuka należąca do klasyki rosyjskiego dramatu. Antoni Czechow napisał ją u schyłku XIX wieku.
Premiera tej sztuki w reżyserii Konstantego Stanisławskiego przyczyniła się do rozgłosu rosyjskiego pisarza. "Mewa" to jedna z bardziej znanych pozycji Czechowa i często chętnie sięgają po nią reżyserzy teatralni.
Agnieszka Glińska ponownie sięgnęła po dramat Czechowa. W Teatrze Narodowym reżyserka zrobiła dobry spektakl rosyjskiego pisarza. Mistrzostwo polega na ukazaniu uniwersalizmu zarówno problemu, jak i formy przedstawienia. Spektakl jest opowieścią o sztuce, teatrze, aktorstwie i pisarstwie przeplatanych wątkami miłosnymi, zakochaniem, zdradą, uwiedzeniem i uzależnieniem od drugiej osoby. Uniwersalizm spektaklu Glińskiej dotyczy nie tylko tematyki, ale także przejawia się poprzez kostiumy i scenografię. Aktorzy występują w strojach, które jakby wywodzą się z epoki, a zarazem należą do współczesności. Scenografia wnoszona podkreśla miejsce dziania się akcji - ogród czy dom.
Treść spektaklu opowiada o młodym mężczyźnie, synu znanej aktorki, mieszkającym na wsi wraz ze starym wujem. Właśnie przygotowuje na nudy wiejski wieczór spektakl. Sztuka realizuje jego motto - przedstawienie pokazuje świat marzeń, a nie rzeczywisty czy realistyczny. Niestety, chłopak trochę zakompleksiony, rywalizuje o względy matki z jej kochankiem, pisarzem romansideł. Z czasem, sławnego pisarza zaczyna darzyć uczuciem Nina, aktorka i ukochana Konstantina Trieplewa. Młodzieniec jest bardzo wrażliwym człowiekiem i romanse ukochanej stają się przyczyną jego cierpień. Kiedyś zabija on dla Niny mewę, która staje się myślą przewodnią opowiadania Borisa Trigorina - mewą jest Nina. To opowiadanie odmienia życie bohaterów
W spektaklu padają pytania o sens sztuki, o jej prawdziwość. Sztuka to tak samo odgrywane role w tendencyjnych teatrach, które wykorzystuje znane i oklepane dramaty czy może wyobrażenie o świecie jednostki artystycznej? Jaki jest związek pomiędzy sztuką a miłością międzyludzką? Czym jest aktorstwo - sława i podziw czy rzemiosło, praca? Czym jest pisarstwo - wyzwoleniem czy niewolą? Czy sztuka daje wolność? Czy sztuka może wpływać destruktywnie na człowieka? I wreszcie, czym jest sztuka wobec ludzkiego życia? Te pytania pojawiają się między wersami w trakcie trwania spektaklu. Na niektóre z nich padają odpowiedzi, wydaje się, że subiektywne, ale czy na pewno
Obsada iście gwiazdroska zachwyca. Joanna Szczepkowska zagrała wielką damę, sławną aktorkę i zarazem wyrodną matkę. Krzysztof Stelmaszyk wcielił się w melancholijnego pisarza, który nie potrafi się uwolnić spod władzy kobiety. Dominika Kluźniak była tytułową Mewą - dziewczyną z prowincji maniakalnie pragnącą sławy. Aktorka pokazała wiele swoich możliwości ruchowych i głosowych. Modest Ruciński to nerwowy Konstantin, pragnący docenienia jego osiągnięć na arenie artystycznej. Patrycja Soliman początkowo zachwycała odmiennością od innych swoich ról, trudno było ją poznać do momentu, kiedy pojawił się jej charakterystyczny akcent zdaniowy. Natomiast gra aktorska przedstawiająca nieszczęśliwą kobietę przekonująca. Niestety, Dorota Landowska, zachowywała się i mówiła, jak w innych sztukach, nie było gry.
Na uznanie zasługują również: scenariusz i ruch sceniczny. Ania jedno słowo, które padło w spektaklu nie było puste. Spektakl nie jest przegadany. Wszystkie słowa, które padają mają znaczenie i są niezbędne. Reżyseria jest przemyślana i konsekwentnie prowadzona. Na scenie zawsze pojawiają się osoby, które są potrzebne. Nikt nie robi sztucznego tłumu. Ważne, a zarazem ciekawe, a wręcz intrygujące jest ograniczenie muzyki do minimum. A jeżeli już pojawia się dźwięk inny niż słowa wypowiadane czy śpiewane przez aktorów jest on uzasadniony i stanowi tło sytuacji, np. melodie żałobne w okolicach śmierci jednego z bohaterów.
"Mewa" Czechowa według Glińskiej w Teatrze Narodowym to kolaż klasyki ze współczesnością dający uniwersum i teatr na wysokim poziomie.
