Śmiejmy się z głupoty
"Dożywocie w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu. W konkursie Opolskich Konfrontacji Teatralnych oglądała i pisze w Nowej Trybunie Opolskiej Iwona Kłopocka.
Tadeusz Boy-Żeleński uznał "Dożywocie" za dzieło genialne. Na pewno jest to jedna z najdowcipniejszych, ale i najtrudniejszych komedii Fredry. Stąd jej rzadka obecność na polskich scenach. Sztuka wymaga żelaznej dyscypliny reżysera i aktorów, by sprostać psychologicznym zawiłościom - zwłaszcza głównej - postaci i trudom wspaniałego ośmiozgłoskowca, którym jest napisana.
Bartosz Zaczykiewicz lubi i umie pracować wierszem. Nagrodzeni na ubiegłorocznych Konfrontacjach jego "Niepoprawni" ujęli jurorów m.in. pietystycznym stosunkiem do języka i kulturą wiersza. Te walory ma też "Dożywocie". Wiersz jest mówiony klasycznie. Mimo ogromnego tempa, pięknie akcentowana jest jego melodia, doskonale wygrywane są wszelkie pauzy i puenty.
"Dożywocie" jest sztuką o człowieku, którego całym życiem rządzi chęć posiadania, który dla pieniędzy jest gotów zrobić wszystko. Zaczykiewicz swoim przedstawieniem opowiada jednak nie o tym, jak groźna może być taka postawa, ale jak bardzo jest ona głupia, a przez to śmieszna. Dostrzegł u Fredry przede wszystkim życzliwą mądrość pisarza pochylającego się dobrotliwie nad głupotą, przynależną gatunkowi ludzkiemu. I śmieje się z niej. Serdecznie, pełną piersią. Przedstawienie tętni humorem, skrzy się najprzedniejszym dowcipem. Gdzieś w tle tego sposobu odczytania tekstu pobrzmiewa jednak Gogolowskie: "Z samych siebie się śmiejecie".
Opolskie przedstawienie jest bardzo dobre aktorsko. Brawurowo zagrał Łatkę Andrzej Czernik. Na wielkie brawa zasłużyli też Michał Świtała jako Twardosz oraz Leszek Malec i Bogdan Zieliński w roli braci Lagenów.
