Grupa podwyższonego ryzyka
"Cztery pary roku" w Teatrze im. Węgierki w Białymstoku. Pisze Anna Danilewicz w Gazecie Współczesnej.
Skłoni do refleksji, zaduma, zasmuci, ale i rozśmieszy, nie dążąc przy tym do wywołania śmiechu do rozpuku - tak reklamowali kabaret "Cztery pary roku" jego twórcy.
Każda pora roku ma w kabarecie Teatru Dramatycznego swoją parę. I podobnie jak pory, tak i pary bywają mieszane. Wszystkie razem można oglądać w najnowszym kabarecie wyreżyserowanym przez Piotra Dąbrowskiego.
Zacznijmy od końca. "Uchachanie" (cytuję za Andrzejem Poniedzielskim, twórcą scenariusza) widzom w Teatrze Dramatycznym nie grozi, bo też okazji do śmiechu jest niewiele. Owszem, niektóre przerywniki słowne-międzymuzyczne udały się Poniedzielskiemu (np. ,Jako blondynka należę do grupy podwyższonego ryzyka intelektualnego"). Wygibasy, zwane szumnie "układem choreograficznym" i "pojedynki na miny" (tzn. dość głupawe wykrzywianie twarzy przy każdej okazji) w nielicznych widzach wzbudzały wesołość.
Z zasmucaniem "kabareciarze" radzą sobie lepiej. Bo smuci banalność, przewidywalność i brak oryginalności (wiosną "cieplejszy wieje wiatr", jesienią śpiewa się "Żółty jesienny liść", zimą zaś "Z kopyta kulig rwie"). Smuci też dziwny sposób na te piosenki, które nie dość, że podane są w zwykłej aranżacji, to na dodatek w większości z banalnym podkładem mechanicznym - "karaoke". W tej sytuacji nawet udane występy Doroty Radomskiej czy Agnieszki Możejko nie mogą być "Lekiem na całe zło".
Dumać też jest nad czym: co łączy piosenki w spójny program oprócz par i pór roku? Czy jest sens robić kabaret, który ogranicza się do wyśpiewania kilku piosenek i wygłoszenia tekstu? Tak, są one stare i jare, każdy je zna, więc lubi, ale twórcy programu mieli chyba ambicję na kabaret teatralny, a nie inscenizację festynu.
Każda pora roku ma w kabarecie Teatru Dramatycznego swoją parę. I podobnie jak pory, tak i pary bywają mieszane. Wszystkie razem można oglądać w najnowszym kabarecie wyreżyserowanym przez Piotra Dąbrowskiego.
