Tarnowski Teatr na nowo?
Pierwsza inscenizacja w wyremontowanej przestrzeni zaskakuje przede wszystkim rozmachem scenograficznym - o "Tajemniczym ogrodzie" w reż. Tomasza Obary w Teatrze im. Solskiego w Tarnowie pisze Jakub Margosiak z Nowej Siły Krytycznej.
"Tajemniczy ogród" w reżyserii Tomasza Obary to pierwsza premiera na wyremontowanej scenie Teatru im. Ludwika Solskiego w Tarnowie. Nowe wnętrza, wyposażenie, fotele, ale czy nowa jakość?
Prosto z Indii osierocona Mary (Monika Wenta-Hudziak) przyjeżdża do posiadłości swojego wuja Archibalda Cravena (Mariusz Szaforz). Dziewczynka w olbrzymim domu krewnego czuje się zagubiona i niepewna. W Anglii wita ją deszcz i wiatr. Na tarnowskiej scenie padają prawdzie krople, uderzają błyskawice, nagie kikuty drzew kołyszą się smutno. Pierwsza inscenizacja w wyremontowanej przestrzeni zaskakuje przede wszystkim rozmachem scenograficznym.
Pokój Mary znajduje się na skraju sceny - to ponury kominek, stolik z dwoma krzesłami i mnóstwo portretów jej przodków. Wszystko to utrzymane w idealnym porządku. Pozostała część rezydencji jest ruchoma: raz wsuwa się olbrzymie łóżko, później pojawia się korytarz z mnóstwem drzwi, przez które przechodzi bohaterka, innym razem przenosimy się do gabinetu, gdzie Mary podczas poważnej rozmowy poznaje wuja. Jednak najważniejszy w powieści Burnett jest tytułowy ogród. To w nim dziewczynka znajduje schronienie, tam poznaje pierwszego przyjaciela - ogrodnika Bena - szczerego i prostego mężczyznę (interesująca kreacja Tomasza Obary), tam wreszcie zabiera swojego hipochondrycznego kuzyna Colina, by moc przyrody pomogła mu pokonać wyimaginowane choroby. W inscenizacji Obary za każdym razem, gdy akcja przenosi się do ogrodu, zza kulis wynurza się zarośnięty pnączami mur. Mary odnajduje w nim ukrytą furtkę przy pomocy gila (w tej roli system dźwięku przestrzennego Dolby Surround, dzięki któremu mamy wrażenie, że ptak przemieszcza się po sali). Po przejściu na drugą stronę opuszczane są na scenę badyle i gałęzie. Pod koniec spektaklu - gdy Colin po raz pierwszy schodzi z wózka i uczy się chodzić - rozkwitają.
Dzięki zastosowanym zabiegom, a także dyskretnej muzyce, scenę od początku spowija mgiełka tajemnicy. Nastrój ten jest nie tylko konsekwentnie utrzymywany, ale wręcz potęgowany, przez co spektaklowi brakuje radości i energii. Zdarzają się sceny bardzo interesujące np. gdy w kłębach sztucznego dymu pojawia się duch zmarłej pani Craven, która czuwa, żeby do domu powróciła miłość, ale całość jest zbyt smutna i przygnębiająca. Wydaje się zresztą, że zupełnie niepotrzebnie - historia ta opowiada o przyjaźni, miłości i sile oddziaływania przyrody i kończy się w dodatku happy endem, wymaga więc mniej statycznej i monotonnej inscenizacji.
Dzieci w tarnowskim teatrze zobaczą niewątpliwie obraz pełen niezwykłości, magii i humoru. W programie spektaklu znajdą nasiona maciejki, które pozwolą im założyć własny, mały ogród. Okazuje się bowiem, że przyroda może mieć duży wpływ na człowieka i jego relacje z innymi. Dorośli też może choć na chwilę uwierzą w ten świat i przekonają się, że istnieje nieskażona, duchowa przyjaźń. Może to nawet im bardziej będzie zależało na posianiu maciejki?
Po wielu kameralnych przedstawieniach, "Tajemniczy ogród" był pierwszą większą realizacją w Tarnowie. Spektakl stanowi doskonały pokaz nowych możliwości technicznych teatru. Efekty oświetleniowe, dźwiękowe, efektowna scenografia Anny Sekuły i Grażyny Żubrowskiej wprowadziły niesamowity klimat. Szkoda tylko, że aktorstwo nie nadążało za tymi atrakcjami i wolało się za nimi schować. Niestety zdarzały się przypadki, że ciężko było zrozumieć wypowiadane przez aktora słowa, a egzaltacja równała się niejednokrotnie przerysowaniu. Występujący momentami zachowywali się jak podczas próby czy rozgrzewki - składali obietnicę rzetelnej gry. I na tym etapie się wypalali - energii na granie już nie wystarczyło. Teraz czekamy więc tylko na aktorskie popisy. Techniczne możliwości nowej sceny znamy już bowiem doskonale.
